W przygotowaniu wojny slownej z Puzolem na temat aborcji.


Magda N

////////////////////////////////////////////////////
////////////////////
CO KAŻDA MATKA WIEDZIEĆ POWINNA


"Rodzimy się kobietami i tylko od nas zależy, czy się nimi
staniemy"
- Perla Servan Schreiber



Tyle się ostatnio mówi o roli kobiety, o potrzebie
świadomego macierzyństwa, o bolesnych konsekwencjach i
życiowych komplikacjach w efekcie niepożądanej ciąży.
Macierzyństwo - jedyny, niepowtarzalny aspekt życia kobiety,
największy przywilej natury będący jednocześnie najbardziej
ciążącą konsekwencją, pociągającą za sobą cale lata
niezrównanego wysiłku, a często też wyrzeczeń. Macierzyństwo i
związana z nim zazwyczaj przeogromna odpowiedzialność.

Odpowiedzialność rozumiana jako obowiązek moralny
odpowiadania za swoje czyny, w tym przypadku za swoje
potomstwo, zakładająca ponoszenie wszelkich konsekwencji
decyzji czy wyboru to wcale niebagatelna sprawa. Jest to
postawa w pełni dojrzała i bardzo budująca, jakże jednak
psychicznie trudna, niekiedy wręcz przytłaczająca.

Nie na darmo mówimy o odpowiedzialności, która spada, o
odpowiedzialności, która ciąży, o ponoszeniu odpowiedzialności,
poczuwaniu się do niej. Znamy też niestety przypadki uchylania
się od odpowiedzialności co w aspekcie macierzyństwa jest
szczególnie bolesne, gdyż wykrzywia i kaleczy los niechcianych,
porzuconych dzieci.

Odpowiedzialność przygniata, ciąży. Nic więc dziwnego, że
widzimy często przyszłe matki zaniepokojone czy nawet
przerażone, zapytujące siebie i wątpiące: czy moment na
przyjęcie dziecka właściwy, czy podoła wyłaniającym się
obowiązkom, czy może liczyć u innych na oparcie, jak
zmodyfikować nagle życiowe scenariusze? Przecież niekiedy
narodziny dziecka są dla kobiety prawdziwą rewolucją
zaburzającą dotychczasowy porządek, dającą w łeb poważnym
życiowym planom.

Są więc to pytania fundamentalne i bardzo złożone,
sondujące nie tylko aktualną sytuację, lecz i daleką
przyszłość, którą matka wyobraża sobie i jakoś planuje dla
mającego urodzić się dziecka. Tak więc dojrzała
odpowiedzialność idzie na ogół w parze z poczuciem niepewności
lub nawet głębokiej frustracji, a jest to dla przyszłej matki
bardzo przykry i uciążliwy balast.

Są matki świadome podejmujące decyzję o urodzeniu dziecka
zgodnie ze skrupulatnym i sumiennym rozważeniem wszystkich za i
przeciw, matki wahające się, lecz akceptujące macierzyństwo na
zasadzie - jakoś to będzie i wreszcie kobiety przyjmujące ciążę
jako dopust boży i fatalną wpadkę. I chyba w sumie tym ostatnim
jest właśnie najtrudniej.

Kobiety - matki, ile już powiedziano na ten temat? Nasze
macierzyństwo będące źródłem nieustannej troski, zabiegań,
starań, niepokoju i wiecznych stresów. Coraz to nowe choroby
grożące naszym dzieciom, niebezpieczne ulice i miejskie
skwerki, szkoły o wątpliwych wychowawczych ideałach, wyścig z
czasem, napięcie codziennego życia i te wciąż wracające
pytania: czy stoję na wysokości zadania, czy moje dziecko jest
chociaż szczęśliwe?

Ciążąca odpowiedzialność i frustracja w związku z
macierzyństwem jest bezspornym faktem. Jakże pełne i piękne
jednak jest za to nasze zadośćuczynienie. Matczyna bezgraniczna
opiekuńczość, troskliwość, niekiedy poświecenie przynoszą nam w
zamian najsłodszą wdzięczność naszych dzieci, ich ślepą i ufną
miłość.

Prawda, że niekiedy wątpimy, żałując przerwanej kariery,
przemijającej urody czy zgrabnej figury, że buntujemy się
przeciw domowemu kieratowi, przeciw ugrzęźnięciu na długie,
głupie lata wśród pieluch z jarzynowym przecierem dla odmiany,
borykamy się z finansowymi kłopotami, martwimy się o
przyszłość. I to są właśnie te konsekwencje - nieuniknione,
bezwzględne, często niesamowicie trudne.

Ale mamy już nasze dzieci. Przyszły na świat, stanowią
nierozerwalną część naszego życia i fakt ich istnienia potrafi
zmienić niemal w czarowny sposób nasze nastawienie wobec
piętrzących się obowiązków i trudności. Dla nich stajemy się
odporne, altruistyczne i dzielne.

Wystarczy niekiedy wyciągnięcie do nas małych, lepkich
łapek, uśliniony całusek, kilka zasmarkanych łez, czułe
przytulenie się, nieudolna próba pocieszenia nas przez malucha
w jakimś codziennym kłopocie mozolnie formułowana wpojonymi
przez nas same słowami miłości, albo zaciekłe rozbijanie świnki-
skarbonki, by bohatersko podreperować nadwerężony domowy
budżet.

Niby tak mało, a jednak wszystko. W takich momentach
przestajemy wątpić, kalkulować, żałować. Zdajemy sobie sprawę,
że dzięki naszym dzieciom osiągamy prawdziwa pełnię uczuć,
szybko nabieramy przekonania, że macierzyństwo jest
najpiękniejszą sprawą, jaka mogła się w naszym życiu
przytrafić.

My, matki czujemy się w najwspanialszy sposób
obdarowywane, kochane, potrzebne. Nasze życie pulsuje
bezgraniczną, bezwarunkową i odwzajemnioną miłością, która
staje się autentycznym spełnieniem. Czy może być coś bardziej
wartościowego w życiu kobiety? Będąc sama szczęśliwą matką
dwójki najwspanialszych dzieci, nie zawaham się by na takie
pytanie zaprzeczyć. Jak odpowiedzą inne kobiety, nie wiem.

Wiem tylko, że gdy spotkam na swej drodze przyszłą matkę -
kobietę zagubioną, przepełnioną poczuciem zagrożenia, wątpiącą,
chciałabym właśnie o tej miłości - zadośćuczynieniu z nią
porozmawiać. A może jest jej po prostu nieświadoma? Widzi tylko
komplikacje, trudności, nie oczekując nic w zamian.

Pewnie opowiedziałabym jej zaraz o własnej kochanej parce:
Michałku i Dorotce, o tym jak wzbogacają, upiększają moje
zwyczajne skądinąd życie, pochwaliłabym się tą radością,
satysfakcją i dumą, jakie przeżywam nieustannie za ich sprawą.
Rozmawiałybyśmy tak trochę o wszystkim i o niczym, bo jakże
trudno w prosty i przekonywujący sposób wyrazić zafascynowanie
potężną siłą i szczodrobliwością macierzyństwa. Ale spróbuję. A
może mi uwierzy, zaufa i będzie jej łatwiej?...





Magdalena Nawrocka
www.geocities.com/magdanawrocka






--
Archiwum grupy: http://niusy.onet.pl/pl.sci.psychologia