W wielu postach mniej lub bardziej wprost ocieramy się o fenomen miłości.
Ktoś stwierdził nawet, że grupa staje się "kącikiem złamanych serc".

"Kochac. Jak to łatwo powiedzieć. ..." - wyśpiewywał niegdyś Piotr
Szczepanik.

"Jesli to nie jest milosc - cóz ja czuje?
A jesli milosc - co to takiego?
Jesli rzecz dobra - skad gorycz co truje?
Gdy zla - skad gorycz cierpienia kazdego?

Jesli z mej woli plone - czemu placze?
Jesli wbrew woli - cóz pomoze lament?
O smierci zywa, radosna rozpaczy,
Jaka nade mna masz moc! Oto zamet."

- piał w XIX w. włoski poeta Francesco Petrarka.

A my sami. Prawie wszyscy kochamy lub kochaliśmy, pragniemy lub pragnęliśmy
być kochanymi. Wiele miłości po czasie okazywało się być tylko złudzeniem,
wiele rozczarowaniem. Czy ktoś może z całą pewnością stwierdzić, że się w
miłości spełnił, całkowicie i bez zastrzeżeń.
Na czym zatem polega fenomen miłości? Co to jest miłość?

Fizjologowie odkryli, że gdy się zakochujemy, w rejonie mózgu, zwanym
cialem libitycznym, wystepuje wyjątkowo dużo substancji zwanej
fenylo-etylo-aminą, zwiazku podobnego w budowie do amfetaminy. Czy miłość
jest zatem efektem działania fenylo-etylo-aminy?

J. P. Sartre mówił, że "piekło to inni"; w związku z tym bardzo szczególna
jest jego definicja miłości - "kochać, to wspólnie nienawidzić tego samego
wroga". (??)
Czy taka jest/była wasza miłość?

Henryk Elzenberg, filozof polski, stwierdził był, że "ze miłość to radość z
cudzego istnienia". (?) To już chyba jest nam nieco bliższe.

Czy tak naprawdę wiemy, co to jest miłość, czy też zmagamy się z czymś
nieznanym, popełniając te same błędy, co inni przed nami?

A Ty? Czy Ty wiesz co to jest miłość? Czy też tak, jak wielu innych,
błądzisz po omacku.

Bacha.