"Urojenia pieniacze.
Dla pieniaczy (kwerulantów) otaczający świat ludzki jest też wrogi
[jak w urojeniach prześladowczych - przypis mój],
ale nie w tym stopniu groźny, by nie móc
podjąć walki o swoje prawa,
o rekompensatę swojej krzywdy. Poczucie krzywdy jest tu bowiem
dominującym uczuciem, a wiara we własną misję walki
o sprawiedliwość - ideą nadwartosciową.
Dla niej gotowi są poświęcić wszystko, swój czas, swoje zdrowie
i pieniądze. Ich dewizą jest: 'pereat mundus fiat iustitia'.
Dlatego równie dobrze ten typ urojeń można zaliczyć
do następnej grupy (stosunek do własnej roli społecznej).
Chorzy tacy są postrachem władz wymiaru sprawiedliwości,
a także instytucji społecznych i redakcji. Akta ich spraw
sądowych rosną w grube tomy. Potrafią dotrzeć
do wysoko postawionych osób, czasem wokół swej sprawy
narobic szumu na cały kraj. Gdy uda się im zwyciężyć,
wkrótce nowa krzywda mobilizuje ich do walki
o sprawiedliwość.
(...)
Urojenia wielkościowe i posłannicze.
W urojeniach wielkościowych czy posłanniczych,
na tej samej zasadzie - skróconej perspektywy-
własna rola społeczna urasta do karykaturalnych rozmiarów.
W przeciwieństwie do urojeń prześladowczych
samopoczucie jest wzmożone.
Dlatego najczęściej tego typu urojenia
spotyka się w zespołach chorobowych przebiegających
z podwyższeniem nastroju, a więc w maniakalnej
i hipomaniakalnej postaci cyklofrenii, w schizofrenicznym
olśnieniu, rzadziej w postaci hebefrenicznej i w drugiej
lub trzeciej fazie schizofrenii, w przewlekłych
zespołach psychoorganicznych, połączonych z euforią.
U każdego człowieka występuje oscylowanie poczucia
własnej roli i misji, zależnie od nastroju.
Patologia zaczyna się wtedy, gdy skryte marzenia
ambicjonalne znajdują ujście w ich realizacji,
która oczywiście nie odpowiada sytuacji
rzeczywistej i wzbudza tylko śmiech otoczenia
(ośmieszenie jest tu karą, jaka stosuje grupa
w stosunku do tego, w stosunku do tego, który
chce się nad innych wywyższyć).
Na taką realizację można sobie pozwolić,
gdy osłabną hamulce społeczne, np. w zespołach
psychoorganicznych ostrych i przewlekłych,
a także w zwykłym zatruciu alkoholem
(pijackie: "czy pan wie, kto ja jestem?"),
tudzież gdy napęd i wzmożone samopoczucie
powodują unieruchomienie wszystkich hamulców
(w zespołach maniakalnych), oraz gdy poczucie
własnej roli i misji jest tak silne i tak utrwalonem
że znika lęk przed ośmieszeniem (w schizofreniach
i utrwalonych zespołach paranoidalnych).
Charakter misji może być patriotyczny,
religijny, polityczny, naukowy, artystyczny itp.
Chory gotów jest czasem poświęcić dla niej swe życie.
Jego celem życia staje się zmiana świata na lepszy,
uszczęśliwienie ludzkości. Niekiedy jego stosunek
do ludzi zmienia sie na pogardliwy lub wrogi.
Chory jest przeświadczony, że nie rozumieja go
i przeszkadzają mu w realizacji wielkiej w jego
pojęciu misji. Absurdalność i wynikający
z niej komizm - zarówno misji, jak i roli
(przysłowiowy Napoleon) - wskazuje najczęściej
na otępienie organiczne, rzadziej na degradację
schizofreniczną."

Antoni Kępiński "Schizofrenia" Wyd. Sagittarius Kraków 1992.


Chciałam zapytać czy to właściwa grupa,
żeby o tym rozmawiać?

--
Pozdrowienia
Mel.


--
Serwis Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/