"(...)W ogóle zmysł posiadania na własność powinno się zawsze pobudzać.
Ludzie ustawicznie kierują się pretensjami do prawa własności, które równie
śmiesznie brzmią w Niebie, jak i w Piekle, a my musimy ich w tym
utrzymywać. Przeciwstawienie się w dzisiejszych czasach czystości wypływa w
znacznej mierze z przekonania ludzi, że "posiadają" swe ciała - owe ogromne
i niebezpieczne posiadłości pulsujące energią, która stworzyła światy,
posiadłości, w których znaleźli się bez własnej woli i z których zostaną
wyrzuceni przez wolę Cudzą. Sprawa wygląda tak, jak gdyby dziecię
królewskie, któremu ojciec wyznaczył z miłością pewną wielką pro­wincję w
tytularny zarząd, podczas gdy w istocie rządzą nim mądrzy doradcy, uroiło
sobie, że rzeczywiście posiada miasta, lasy i zboża, i to w taki sposób,
jak klocki na posadzce swego dziecinnego pokoju.

Ten zmysł posiadania wytwarzamy i utwierdzamy nie tylko przez pychę, ale i
przez zamęt. Uczymy ludzi, by nie dostrzegali różnych znaczeń zaimka
dzierżawczego - tych subtelnie stopniowanych różnic znaczeniowych począwszy
od: "moje buty" poprzez "mój pies"', "mój sługa", "moja żona", "mój władca"
i "mój kraj" aż do ,,mój Bóg". Można ich doprowadzić do tego, by zredukowali
wszystkie te znaczenia posiadania do owego "moje buty" - do "moje" w
znaczeniu posiadania. Nawet w dziecinnym pokoju można dziecko nauczyć, żeby
przez "mój miś" rozumiało nie przedmiot czułości którym jest w specjalny
sposób związane (bowiem to jest właśnie to, czego ich Nieprzyjaciel nauczy,
jeśli mu w tym nie przeszkodzimy), lecz "miś" którego mogę, jeśli mi się
spodoba, rozszarpać na kawałki.(...)"

Lewis Clive Staples - "Listy starego diabła do młodego".

--
XL

Cóż za poeta z ciebie? Sypiesz tylko piach na kartę
w ten atramentu nadmiar, jak dźwięk słów nietrwały.
Krwią pisz! To inkaust najwłaściwszy dla słów niezatartych.
Czas je zamieni w blizny - hymn Polaków Małych.

by XL