Mój umysł zwraca nią. Widzę ludzi (jej rodzinę), to wszystko sny, budzę
się w nocy i czuję się jakby mi rękę urwało. Tak jakbym był na pół. To
tylko jakieś przyzwyczajenie umysłu, za dnia tego nie ma. Może za dnia
jestem zombi. Do mojego mózgu to nie dociera, ze ja tego nie chcę, nie
idzie się z nim dogadać.