KOCHAM CIE ZYCIE


Uparcie i skrycie... kocham cie zycie nad zycie...
- spiewa: Edyta Geppert
- muzyka: W. Korcz



Trzeba kochac zycie. Nie mozna sie poddawac ciaglym
przeciwnosciom, trudnosciom. Trzeba je zwalczac, zwyciezac. Zycie
nie uznaje remisow. Nie mozna pozostawac obojetnym wobec zycia.
Zycie to ciagla lekcja, raz otrzymywana, raz udzielana. Trzeba w
tym procesie czynnie uczestniczyc. Kumulowac doswiadczenia,
rozwiazywac coraz to nowe problemy.

"Co porabiasz? Jakos sie zyje. Co w pracy? Nie najlepiej, ale
jakos idzie. To "jakos" stalo sie wyznacznikiem naszego zycia."
(Pawel Hofman) To przeciwienstwo zycia, zaprzepaszczenie
kwintesencji ludzkiej egzystencji. Takie zycie to istnienie, a nie
zycie w pelnym tego slowa znaczeniu. Nie bac sie mocnych
doswiadczen, mocnych uczuc, mocnych slow. Przybrac prostolinijna,
jasna postawe wobec zycia. Wyzbyc sie zwatpien i zludzen. Wybrac
prostote i pokore.

Zycie to ciag surowych obowiazkow. Ale jednoczesnie wieczna
rola natury to zycie radosne, to szczescie, wesele. I trzeba umiec
z tego korzystac. Trzeba opierac sie zyciu. Jak powie Janusz
Korczak: "Spoleczenstwo dalo malego dzikusa, bys go ociosal,
ulozyl, uczynil latwo strawnym - i czeka. Czeka panstwo, Kosciol,
przyszly pracodawca. Zadaja, czekaja, czuwaja. Panstwo zada
panstwowego patriotyzmu, Kosciol koscielnej wiary, pracodawca
uczciwosci, a wszyscy przecietnosci i pokory. Zbyt mocne zlamie,
ciche sponiewiera, przewrotne niekiedy przekupi, biednemu zawsze
droge zagrodzi - kto? - nikt - zycie." I trzeba umiec
wyposrodkowac, znalezc zloty srodek, nie rezygnujac z wlasnej
niepowtarzalnosci.

"Zycie nasze to podroz po wzburzonych wodach oceanu, posrod
ciemnosci nocy, wiara to latarnia morska, co nam droge do portu
wiecznej szczesliwosci ukazuje, wiernosc w obowiazkach to czolno,
ktore nas od morskich broni balwanow, tj. od wplywow swiata,
nadzieja, ufnosc w Bogu to kotwica, co nas od zatoniecia ratuje,
milosc to wiatr, co zagle nadyma i do nieba wiedzie." (Honorat
Kozminski) Wszystko tu mamy: wiare, nadzieje, milosc. To trzy
drogowskazy, ktore powinny byc wyznacznikiem naszego zycia.
Pelnego, dobrego zycia.

Tryb zycia nie jest przypadkowy. Jest konsekwencja natury
czlowieka i zewnetrznych okolicznosci. Bywaja zmiany, ktore nie
tylko wplywaja na zycie, ale zmieniaja charakter czlowieka. Zmiany
te trzeba zaakceptowac lub sie im przeciwstawic. Nie mozna zostac
obojetnym. Obojetnosc to pasywnosc lub nawet gnusnosc. Nie sposob
jednoczesnie zyc i przypatrywac sie zyciu. Bo na swiecie jak w
teatrze, albo jest sie aktorem, albo widzem.

Jak potok bystro biezacy wyokragla kamienie, trac je jeden o
drugi, tak prad zycia wyokragla i harmonizuje umysly. Wiecej warty
jest czlowiek prosty, ktory zawierzyl pierwszym prawdom zycia,
ktory wiedzie zycie poczciwe pracowite niz medrzec, co w nic nie
wierzy i nic nie czyni.

Zycie czlowieka to wczoraj, dzis i jutro. Kazdy czlowiek ma
jak gdyby trzy zycia: jedno, ktore wspomina i za ktorym placze,
terazniejsze, na ktore sie uskarza i przyszle, na ktore czeka z
nadzieja. Nie trzeba rozdrapywac ran przeszlosci, nie ograniczac
sie do utyskiwania nad dzisiejszym zyciem, brak nadziei karlowaci
przyszlosc.

Nie ma teorii zycia. Sa przyklady. Jest zycie twoje, zycie
moje i jego. Kazde wyjatkowe, niepowtarzalne. Sztuka teatralna,
iskra lokomotywy, bystry potok, lekcja szkolna - wszystkie te
przyklady sa adekwatne i trafne. Jak roznorodne i wieloksztaltne
jest zycie. Jak wielorakie, wielobarwne sa jego aspekty. Wazne
jest cenic zycie, kazda jego dobra chwile. I nucic sobie wraz z
Edyta Geppert:

"Uparcie i skrycie, och, zycie kocham cie, kocham cie, kocham
nad zycie. W kazda pogode potrafia dostrzec oczy moje mlode
niebezpieczna twa urode. Kocham cie zycie, poznawac pragne,
pragne, pragne cie w zachwycie, choc barwy sciemniasz, wierze w
swiatelko, ktore rozprasza mrok.

Wierze w niezmiennosc, w nadziei swiatelko na mierzei, co
droge wskaze we mgle. Nie zdradzi mnie, nie opusci mnie.

A ja szepne skrycie, och zycie kocham cie, kocham cie, kocham
cie nad zycie, Choc barwy sciemniasz, choc tej wedrowki mi nie
uprzyjemniasz, choc sie marnie odwzajemniasz. Kocham cie zycie,
kiedy sen konczy, konczy, konczy sie o swicie. A ja sie rzucam z
nadzieja na nowy budzacy sie dzien.

Chce spotkac w tym dniu, spotkac czlowieka, co czuje jak ja.
Chce powierzyc mu swoj niepokoj, chce w jego wzroku dojrzec to
swiatelko, ktore sprawi, ze odpowie jak ja, jak ja.

Uparcie i skrycie, och, zycie kocham cie, kocham cie, kocham
cie nad zycie. Jem jablko winne i mysle, ech, ty zycie winne, nie
zamienie cie na inne. Kocham cie zycie, poznawac pragne, pragne,
pragne cie w zachwycie. Spotkac czlowieka, ktory tak zycie kocha
jak ja i tak jak ja nadzieje ma."


Magdalena Nawrocka
www.geocities.com/magdanawrocka



--
Archiwum grupy: http://niusy.onet.pl/pl.sci.psychologia