Od roku 1989 każdego roku z rąk polskiej skrajnej prawicy ginie co najmniej jedna
osoba. Tak można by zacząć. Ale to nadużycie; bo w 1990 było tylko kilkunastu
rannych, kiedy nacjonaliści zaatakowali wrocławską galerię i warszawską demonstrację
anarchistyczną; bo przecież żyje ta studentka, która w 1991 roku ,,wyglądała jak
Żydówka". Pobili ją tylko i pocięli twarz. Straciła oko. Ale żyje.

Są ofiary śmiertelne w 1989, 1992, 1993, 1994...

Andrzej, na dworcu. Osiemnaście lat i antyrasistowskie naszywki na kurtce; zatłuczony
metalowymi drągami. (Czy byli na tym dworcu jacyś inni ludzie? Ile to trwa -
zabijanie człowieka metalowymi drągami? Przecież nie da się tego zrobić po cichu?)

1995, 1996...

Kamil, na antyrasistowskim koncercie. Piętnaście lat, pchnięty bagnetem w plecy.

1997...

Anna i Robert, na szlaku w Górach Stołowych. Jej strzelono między oczy, jemu w tył
głowy. Ciemnoskóry mężczyzna w Warszawie; dwadzieścia dziewięć lat, pchnięty nożem. I
jeszcze Adam, siedemnaście lat, na ulicy. I bezdomna kobieta w Łodzi. I Kornelia,
która po pobiciu urodzi niepełnosprawną córkę. Ale Kornelia żyje.

1998...

Piotr, na plaży. Za ,,pedalski wygląd". Tamtych, związanych z NOPem, jest trzech,
najpierw próbują Piotra utopić; potem skaczą mu po głowie. Przyczyna śmierci -
zmiażdżenie czaszki ciężkimi butami. (I znowu - czyli byli jacyś inni ludzie na tej
plaży? 2 sierpnia, plaża we Władysławowie, przecież niemożliwe, żeby w sierpniu na
plaży był tylko Piotr i tamtych trzech?) I jeszcze niepełnosprawna umysłowo Pamela, w
domu. Dwanaście lat, butelka z benzyną wrzucona przez okno. Ale Pamelę, z
poparzeniami odwieziono do szpitala, Pamela żyje. (Czy Pamela w ogóle rozumie, co się
stało? Czy niepełnosprawna dwunastolatka może zrozumieć, że to za romskie
pochodzenie? A zdrowa? A dorosła osoba?)

1999, 2000...

Grzegorz, w domu. Jest alkoholikiem, zostaje zmuszony do wypicia żrącego płynu. (Mówi
się o śmierci w męczarniach, ile trwa taka śmierć? Dziesięć minut? Pół godziny?
Dłużej?)

2001, 2002...

Nie ma ofiar śmiertelnych w 2002 roku. Ranni ze squotu Elektromadonna przeżyli.

2003

Jakub ma szesnaście lat, ojca Algierczyka i okolicę oklejoną rasistowskimi plakatami.
Raz dostaje nożem w płuco. Zabija się sam.

2004, 2005, 2006...

I znów - nie ma ofiar śmiertelnych w 2006 roku. Maciej, opisany na stronie Redwatch w
internecie, jak wróg rasy, żyje. Ostrze minęło serce o kilka milimetrów.

Ronald ,,Roni" Kalinowski, zamordowany w 2007. Czy to już koniec?

Przeżył pocięty nożem w 2008 roku nauczyciel w-f. W 2009 udało się ugasić czeczeńskie
mieszkanie. Rzucony w 2010 w okno działacza antyfaszystowskiego koktajl Mołotowa nie
trafił do celu. I temu małżeństwu Polki i Pakistańczyka, którym ktoś podpalił drzwi,
też nic się nie stało. (Czy jeśli ktoś przychodzi nocą, żeby podpalić drzwi, to można
w ogóle mówić, że nic się nie stało?) Nie zapalił się romski dom w Krośnicy,
obrzucony koktajlami Mołotowa kilka dni temu. Może jest lepiej?

Tylko że 23 maja 2010 w Warszawie policjant zastrzelił człowieka. Ciągle nie wiadomo,
dlaczego. (Czy równie łatwo byłoby strzelić, gdyby ten człowiek był - biały?)

Tylko że w kwietniu tego roku w Białymstoku znów zginął młody człowiek, a kilku
innych trafiło do szpitala.

Prawie co roku morderstwo. Z wygląd. Za pochodzenie. Za antyfaszystowską działalność.
Są lata, w których jest więcej niż jedna ofiara. Z danych zebranych przez organizacje
monitorujące wynika, że od 1989 roku z rąk skrajnej prawicy zginęło co najmniej 39
osób. Ile było pobitych? Ile rannych?

https://161infocafe.wordpress.com/2012/11/08/nie-zap
omnimy-pamieci-ofiar-neofaszystowskiej-przemocy-w-po
lsce/