No i stało się. Nowa matura - a konkretnie jej wyniki - pokazały obraz
polskiej edukacji. A czemu jest tak źle? Odpowiedź jest dość prosta - bo
takich mamy uczniów w szkołach kończących się maturą. O samym mechanizmie
wspominałem już jakiś czas temu. Krótkie powtórzenie: system finansowania
szkół wyższych jest taki, że ilość pieniędzy (ale również ilość stanowisk
dla asystentów, adiunktów i profesorów) zależy od liczby studentów. Każdy
wydział zatem chce ich mieć jak najwięcej. Stąd odejście już na niemal
wszystkich kierunkach studiów od formuły egzaminu wstępnego na rzecz rozmowy
kwalifikacyjnej czy wręcz konkursu świadectw. Pozostaje zatem praktycznie
tylko jeden warunek - kandydat musi mieć maturę. A ponieważ szefostwo
Ministerstwa ENiS to w większości ludzie zwiazani ze środowiskiem
akademickim, więc "reforma" edukacji poszła w kierunku zapewnienia jak
największej liczby osób z maturą. Stąd zmiana proporcji szkół kończących się
maturą do ogółu szkół ponadgimnazjalnych (np. poprzez likwidowanie szkół
zawodowych). W tym kierunku idzie również łatwość dostania się do takiej
szkoły: do wielu ogólniaków można dostać się mając nieco ponad 100 punktów,
a do liceów profilowanych nawet 60. Dawniej uczniowie tacy byliby w
zawodówkach - dziś są w liceach i przystępują do matury. Dopóki egzamin
przeprowadzany był w szkole - jakoś się udawało. Aż tu przyszedł wreszcie
egzamin zewnętrzny i "sprawa się rypła". Gimnazja początkowo też miały taki
kubeł zimnej wody - pierwsze egzaminy przyniosły wynik na średnim poziomie
ok. 20 punktów z jednej części (na 50 możliwych). Tyle że egzaminu
gimnazjalnego nie można nie zdać. A autorzy testów - wychodząc naprzeciw
zapotrzebowaniu - co roku układają coraz łatwiejsze zadania, dzięki czemu
poziom wyników wolno, ale systematycznie rośnie. Podobnie będzie z maturą -
z roku na rok jej wyniki będą lepsze, bo komisje ułożą łatwiejsze zadania.