Już noworodek (a pewnie już i płód) poddawany jest działaniu
rodzicielskich zakazów. I niekoniecznie muszą one mieć postać "nie rób
tego", "nie rób tamtego". Wystarczy aby potrzeby dziecka nie zostały w
porę zaspokojone by w kształtującej się Świadomości zaczęły pojawiać się
niepewność i poczucie zagrożenia. W najwcześniejszej fazie rozwoju
dziecko krzykiem lub nietypowymi zachowaniami fizjologicznymi próbuje
wyartykułować swój gniew, swoją złość na to, że jakaś jego potrzeba nie
została zaspokojona. Jeżeli nie spotyka się z pozytywną reakcją rodzica,
reakcją która rozładowałaby nagromadzoną w dziecku złość, zaczyna tę
złość kierować ku sobie. Jest to początek akumulowania się złości w
podświadomości i początek autoagresji. Niemożność rozładowania złości na
obiekcie, który jest jej przyczyną w połączeniu z faktem, że przyczyna
złości jest równocześnie żywicielem oraz zapewnia bezpieczeństwo
fizyczne prowadzą do przekonania że oto istnieje ktoś silniejszy, ktoś
komu nie sposób sie sprzeciwić i kto decyduje o naszym życiu bądź
śmierci. Przekonanie o tym, że celem naszego życia jest śmierć, czyli
freudowski instynkt śmierci, jest systematycznie wbudowywane w naszą
podświadomość przez nieświadomych swych błędów rodziców od naszego
niemowlęctwa poczynając. Przekonanie to zaburza nasze podświadome
procedury regulacyjne decydujące o trwaniu w stanie niezmiennym lub o
obumieraniu organizmu na skutek zaburzenia funkcji autoregulacyjnych.
Freudowski instynkt śmierci jest więc dążeniem jednostki do samozagłady
na skutek błędnego stosunku rodziców do dziecka, rodziców, którzy nie
wypełniają swoich rodzicielskich obowiązków.

Nie spełnianie dziecięcych potrzeb przez rodziców to również początek
budowania negatywnych wzorców zachowań, które w późniejszym okresie
życia będą przyczyną trudności w budowaniu relacji z innymi ludźmi, już
tymi spoza rodziny.

--
Pozdrawiam
LeoTar Gnostyk

Świat według LeoTar'a - http://leotar.net/year_2018
Pomoc wzajemna jako czynnik rozwoju - Piotr Kropotkin