POROZMAWIAC O DEPRESJI

(wlasna odpowiedzialnosc a poczucie winy)




"Jak sie ma do procesu zdrowienia z depresji poczucie wlasnej
odpowiedzialnosci za swoja chorobe, a wiec poczucie winy?"

Nie wolno utozsamiac tych dwoch pojec. Odpowiedzialnosc -
byc moze tak - jest potrzebna i wazna, wina - na pewno nie!
Wina chorobliwa, wina neurasteniczna nie wyzwala z choroby,
lecz w nia pograza. W depresji poczucie winy jest przesadne,
nieproporcjonalne i te przesadnosc, nieproporcjonalnosc trzeba
radykalnie usunac. Jak przegnilego, jatrzacego guza. Tak wiec
odpowiedzialnosc i wina sa to wedlug mnie dwa aspekty zupelnie
rozbiezne, choc oba maja w depresji swoj niebagatelny wydzwiek.

Odpowiedzialnosc rozumiana jako samoswiadomosc, czynny,
aktywny proces w kontrolowaniu, korygowaniu swej osobowosci.
Fajna sprawa takie wewnetrzne "cugle" i kazdy chcialby je
pewnie miec. Jedno jest jednak bezsprzeczne - wypuscil je ze
swych rak czlowiek chory. Moment poczucia odpowiedzialnosci i
wiara w mozliwosc kierowania wlasnym zyciem przychodzi DOPIERO
w momencie zdrowienia, przedtem mialo sie jedynie chaotyczne
przeswiadczenie, ze wszystko wymyka sie spod naszej kontroli.

Nie ma uzdrowienia bez przezwyciezenia poczucia winy.
Wedlug mnie poczucie winy jest najciezszym brzemieniem
depresji. Wspolniczka i sprawczyni jednoczesnie! Dopoki bede
przekonany, ze to, co mi sie przytrafia jest ZASLUZONA kara za
moja moralna slabosc, jakie by tam nie byly przewinienia,
duchowe czy realne "grzechy", nie rusze nawet palcem w bucie,
by sie usprawiedliwiac, bronic, przeciwstawiac. Czlowiek w
depresji to czlowiek z chorobliwa wprost wrazliwoscia - jesli
zawinilem, MUSZE ZAPLACIC. Wiec placi. Placi ulegloscia wobec
choroby, swoim moralnym, tym "zasluzonym" bolem. Sam przed soba
zatrzaskuje mozliwosc wyjscia z pulapki. W jego pojeciu, to
przeciez zadna pulapka, a jedynie konsekwencja i okupienie win.


"Wiara czlowieka, a jego szansa na wyjscie z depresji - jak
Pani widzi ten problem?"

Wiara czlowieka to bardzo intymna sprawa kazdego z nas,
swiadomie sie nad tym nie rozwodze. Mysle, ze na pewno
czlowiekowi gleboko wierzacemu znacznie latwiej dojsc ze swoja
psychika do ladu. Jednak wydaje mi sie, ze i ateiste stac w
psychicznym bolu i na swoisty rachunek sumienia, i przemyslenie
swoich pomylek. Czy sie ze mna Pan zgodzi?


"Czy dokonal sie u Pani proces duchowego poszukiwania? W jakim
stopniu to, co Pania spotkalo bylo zalezne od Pani i wskutek
czego odeszlo?"

Zapewniam Pana, ze ten proces duchowych poszukiwan dokonal
sie we mnie i tylko dzieki temu moge dzis rozmawiac z Panem na
ten trudny temat.:) Jestem jednak przekonana, ze bez pomocy
medycyny nie byloby mnie najpewniej na te poszukiwania stac.

Czy depresja byla ode mnie zalezna? W jakims sensie tak.
Bylo wiele uwarunkowan: takie, a nie inne dziecinstwo, takie, a
nie inne wychowanie, wpojone wartosci przy pozniejszym duchowym
zagubieniu, mala odpornosc psychiczna, zbyt niski prog
wrazliwosci, itp. To wszystko mnie dotyczy, czy mialam jednak
faktycznie na to wszystko jakis znaczacy wplyw?

A dlaczego odeszla? Bo nauczyla mnie juz wszystkiego, co
mogla. Ze zycie ludzkie jest jedyne, niepowtarzalne -
niewypowiedzianie cenne, i chociaz bywa niekiedy bardzo, bardzo
trudne, mimo wszystko jakze warto zyc.:-)))





Magdalena Nawrocka
www.geocities.com/magdanawrocka









--
Archiwum grupy: http://niusy.onet.pl/pl.sci.psychologia