Wiele trzeba stracić, żeby zrozumieć, że mając wszystko nie mamy nic? Jak
nisko trzeba upaść by zacząć wstawać? Jak wysoko trzeba spojrzeć by
zobaczyć, że jesteśmy niczym? Ile trzeba żyć by zrozumieć jak krótkie jest
nasze życie? Ile trzeba wiedzieć by uwierzyć, że nie wiemy nic? Ile jeszcze
trzeba biec by w końcu się zatrzymać, by zobaczyć, że gonimy za wiatrem?
Myśleliście kiedyś po co? Po co wstajemy, pracujemy, gonimy? Kiedy ostatnio
patrzyliście na zachód słońca? Kto z Was poprostu się zatrzymał by stać?
Podziwiać świat takim jaki jest? Miliony barw, krople deszczu na twarzy,
promienie słońca niknące za horyzontem. Kiedy ostatnio z dziecięcą
fascynacją patrzyliście w gwiazdy?
Skąd w ludziach bierze się ten bieg, pogoń za wiedzą, pracą, pieniędzmi?
Mam, więc jestem?
Świat jest chory, a ja razem z nim.


--
c...@p...pl

"Umrzeć to nie sztuka, natomiast sztuką
jest żyć.
Prawdziwym arcydziełem-żyć i nie zejść
na psy."
Liroy