Po dluzszym okresie zapomnienia tuz przed swietem zmarlych dane mi bylo
odnalezc pewna bardzo bliska mojemu sercu mogile znajdujaca sie na
brudniowskiej nekropolii. Wiara w odnalezienie tego miejsca i determinacja w
dzialaniu sprawily, ze bez zadnych konkretnych informacji moglem wraz z moja
dziewczyna stanac nad tym kawalkiem ,,mojej warszawy,, w niespelna 30 min od
rozpoczecia poszukiwan.
Nazajutrz liczac na uczynnosc innych ludzi i okazanie nam pomocy w formie
wypożyczenia łopaty wybralismy sie na robienie porzadkow. Niedaleko murów
cmentarnych znajduje sie cos na wzor zakladu kamieniarskiego, zaniedbanego
ogrodu czy miejsca spotkan praskiej braci gdzie wstapilem zwracajac sie z
prosba we wspomnianej wyzej sprawie. Bez zadnej ociezalosci wreczono mi w
dlonie rydel zwracajac sie z prosba o jego zwrot i zyczac owocnych prac.
Dzielnie kroczac w kierunku bramy sciskalem w jednej dloni kochana reke
mojej dziewczyny , a w drugiej sztylisko. W mojej glowie dzwieczala
wdzieczosc i zapal do pracy. Dwa pierwsze udzerzenia w ziemie daly poznac,
ze czeka nas wiecej trudnu, ze 15 min nie wystarczy na wykarczowanie i
rozpalantowanie miejsca. Za trzecim mocniejszym pchnieciem nastapil podzial,
nie obowiazkow lecz lopaty. W sercach naszych zagoscily niepokoj i
zwatpienie. Brak gotowki( wyczerpany debet, brak lopaty, brak znajomych z
lopata, albo spiacy nie majacy ochoty porozmawiac o lopatach) sprawia ze
jestesmy trendy jak wiekszosc obywateli, ale mamy powaznie utrudnione
doznawanie radosci i realizacje wyznaczonych celow. Bush i Kerry - a ja nie?
34 lata a kilka minut? Chwycilem metal dlonia i cialem bez opamietania
pstryczkowate patyki. W chwili odpoczynku mala sasiedzka ( jakze szybko
poznaje sie sasiadow) rozmowa, troche narzekania i pomysl, ze krzyz, ze musi
byc ten znak w tym miejscu. Z wypiekami na twarzy , z podkasanymi nogawkami
i wizja mnostwa krzyzy na pobliskim smietnisku popedzilem i przynioslem
jeden jedyny spruchnialy ale krzyz. W tym czasie moja dziewczyna dokonala
cudu i tak wdziecznie przystroila to miejsce za pomoca kilku przedmiotow i
zgodnie ze swoimi talentami, ze stalismy przez dluzsza chwile dumni ale juz
nie bladzi. Podbudowani naszym wyczynem wierzylismy nie mniej, ze uszkodzone
narzedzie dzieki dalszej lecz juz innych zyczliwosci uda sie naprawic i
oddac wlascicielowi. Na wprost wyjscia jeden, pozniej drugi nastepny zaklad
kamieniarski, a raczej ich wlasciciele nie mieli czasu, byli tak zakreceni i
niepozbierani w calym tym zamecie, ze zbywali nas brakiem czasu. Czasu?
Raczej serdecznosci. I jak to w bajkach bywa na wysokosci zadania stanol
kto? Oczywiscie ogrodnik. Czlowiek ktory wraz ze swoja rodzina mial mnostwo
pracy -pomagal, kierowal, doradzal. W jego oczach ujrzelismy swiatelko
nadzieji. Odlozyl na chwile swoje pieniadze, swoje ego i pomogl. Pomogl,
porozmawial, umiechal sie i pokazywal swoje sliczne kocie brzydactwa z
posmarkanymi noskami. A cala rodzina i wszystko wokolo odnosilo sie do niego
z szacunkiem, co i ja jeszcze raz czynie majac tu taka okazje. Nasz
dobrodziej od lopaty odzyskal swoja wlasnosc, chociaz mam watpliwosci czy w
tym stanie byl w stanie rozroznic samochod od dorozki. Dwoch na trzech to
chyba pocieszajace. A serca pijane moga byc tylko miloscia, nienawiscia lub
zobojetnieniem.
PS. ktos na drugi dzien postawil znicz zanim zdazylismy zapalis nasze,
widzielismy innych wieczorem z lampkami w dloniach nad ziemia zapomnienia te
dobre niewidzialne dlonie.