dziewczynka <...@x...xx> napisał(a):

> Zawsze wydawalo mi sie, ze zycie to nie film.
> Ze tak sie nie dzieje naprawde.
> A jednak...
>
> Wplatalismy sie.
> W zupelne bagno.
> Zupelnym przypadkiem.
> Byly grozby.
> Zadania pieniedzy - za nic.
> Jak w "Dlugu".
> I to nie drobne.
>
> Policja? Nigdy.
> Bo ma sie pewnosc, ze zabija.
>
> Potem pobicie.
> Wiedzieli jak bic.
>
> Oboje mamy zszargane nerwy.
> Zeby to byl juz koniec...
>
> Teraz juz wiem - niewazne czy masz idealy, jak szczytne one sa - zycie zrobi
> z Toba cokolwiek zechce.
> Tylko nie wiem, jacy po tym wszystkim bedziemy.
>
> Bo teraz juz nic nie jest takie same.


Nie znam dokładnie sytuacji, więc cięzko jest cokolwiek radzić.
Kiedyś przeszedłem, jak sądzę, podobną sytuację, więc rozumiem doskonale jak
strasznie się czujesz.
Najgorsza jest rzeczywiście niepewność i całkowita zależność od kogoś, kto
nagle zaczął władać całym twoim życiem, zachowaniem, myślami, nawykami..
Ci, przez których cierpisz teraz, czerpią radość z tego, że cieprpisz.
Z doświadczenia wiem, że jedyną metodą zaradzenia tej sytuacji jest działanie
służb do tego powołanych.
Oprócz policji jest jeszcze Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, prokuratura,
CBS i in.
Spróbuj pójść, może w innym mieście, jeśli bedzie Ci łatwiej i porozmawiać
choćby, bez składania doniesienia, jeśli wolisz.

Oczywiście jedynie Ty możesz podjąć decyzję co do najlepszego postępowania.
Ale powiem Ci, że na prawdę sprawnie działają w Polsce organy ścigania.

Strach sam nie minie. Musi ustać zagrożenie. A kiedy ustanie?
Nie sądzisz, że Ci, którzy Ci grożą, powinni zostać odizolowani od
społeczeństwa?

Życzę Ci szczęśliwego rozwiązania kłopotów, odwagi i nadziei.

Darek.

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/