Sky napisał:
> Mówi się potocznie o tzw. "błogosławionej ignorancji".
> Zaczynam się zastanawiać czy nie jest tym mianem określany jakiś swoisty
> psychologiczny naturalny mechanizm instynktownego blokowania uświadamiania
> sobie informacji które mogłyby zakłócać poczucie bezpieczeństwa, takie
> klasyczne wyparcie, blokada przed rozwojem indywidualnej świadomości
Oczywiście. Gdy człowiek odrzuci rzeczy, które przyjmuje na wiarę, które
uważa za oczywiste, traci poczucie pewności, z którym szedł przez życie.
W tym momencie ma dwie możliwości: albo podąży tą drogą do końca i
zauważy, że nie ma nic pewnego (co może doprowadzić do szaleństwa albo
do absolutnego wyzwolenia), albo wycofa się w wiarę, stworzy sobie boga,
w którego będzie wierzyć, w którym będzie pokładał nadzieję, w imię
którego będzie mógł czynić wszystkie rzeczy. W taki sposób pozbawi się
możliwości zrozumienia w zamian za "skuteczność" i (pozorne) szczęście.

Można sobie oczywiście zadawać pytania, na ile pozorne jest to
szczęście, gdy nie znamy nic lepszego. I czy można nazywać tę sytuację
szczęściem, gdy zdajemy sobie sprawę z naszej ubogości (dopiero?)
poznawszy coś większego.

> Co o tym myślicie?
> Na serio pytam.
Pozdrawiam, argothiel