"GenoFefGnoM" <o...@w...pl> wrote in message
news:f6gvgc$pfv$1@atlantis.news.tpi.pl...

wrzucam na:
pl.sci.psychologia; pl.sci.filozofia

> W mózgu tworzy się odwzorowanie zjawiska: wizerunek psa i dobiegające
> poszczekiwanie. Samoświadomość byłaby skierowaniem uwagi zamiast na
> zewnątrz to na sam proces kierowania uwagi, postrzegania.

Rzeczywiscie - tak jakby było moje JA ktore widzi psa,
oraz SUPER-JA ktore obserwuje albo steruje tym JA. Gdy chce lub potrzebuje.

> Mi się zdaje że "Ja ciągłe" (tożsamość) jak ty to opisałeś jest iluzją, że
> nie ma żadnego absolutnego mojego "ja" . Jestem raczej w TERAŹNIEJSZOŚCI i
> niekoniecznie spójnej teraźniejszości, w teraźniejszości reagującej. Raz
> sobie myślę że jestem mózgiem, kiedy indziej że jestem zwierzęciem, albo
> człowiekiem. Nie ma mnie jednego, w ogóle mnie nie ma, są tylko reakcje i
> aktywność neuronów. Ciągle się zmieniam, ciągle reaguję na coś z zewnątrz
> czy z zapisanej w pamięci przeszłości. Ja rozsypuje się w każdym nowym
> zjawisku, bo to zjawisko zmienia mnie. Choć jakaś drobina tożsamości może
> się zachować, ale to iluzja. Podmiot to pamięć krótkotrwała, która jest
> AKTYWNA TERAZ.
> W śnie np. świadomość znacznie wyrodnieje, zniekształca się, bo
> rzeczywistość zewnętrzna zostaje odcięta w 100% i te dziwne sny to
> działalność mózgu, który ma gdzieś reguły świata zewnętrznego, jego świat
> może być zupełnie inny, bo nie jest powiązany z odciętym światem realnym.

Dobra, ciekawe, tylko mam tu jeden problem :)
Zeby to wyjasnic, skupmy sie na Tobie, piszacego tego poprzedniego posta.
Piszesz ze
"Ciągle się zmieniam, ciągle reaguję na coś z zewnątrz czy z zapisanej w
pamięci przeszłości."
"Ja rozsypuje się w każdym nowym zjawisku"

Ok, wiec ten cytat odniesmy to do Ciebie, piszacego tego posta.
Skoro nic nie jest trwałe, skoro wszystko co spostrzegamy
to tylko iluzja, namet my sami oraz poczucie naszego ja,
to równoczesnie na _jakiej_podstawie_ określasz że cos jest a czegoś nie ma?
Jak ktoś kto jest tylko złudzeniem i widzi złudzenia może coś określać?
Jesteś mózgiem, ktory ma *wybiórczą* ocene rzeczywistości oraz
tak jak napisałeś Ciebie nie ma.
Jeśli Ciebie nie ma to skąd masz pewność że to co opisujesz
-Ty "którego nie ma" - skąd masz pewność że to co opisujesz ma jakikolwiek
sens?

Rozumiesz co chce powiedziec?

Bo przecież zgodnie z tym co napisałeś, te rzeczy nie istnieją, bo po
pierwsze
też się zmieniają, a po drugie, Ty jako obserwator, "oceniacz"
rzeczywistości
nie isniejesz. Wiec nie masz "prawa" tego określać. A jednak okreśasz,
badasz,
dochodzisz do pewnych wniosków.

Dywagując dalej:
Mózg widzi iluzje a iluzja to coś co wydaje się inne niż jest w
*rzeczywistości*.
No zaraz! jakiej rzeczywistości?
Przecież nas nie ma, lub też to co widzimy to iluzja,
więc moze nawet te posty ktore piszemy to też iluzja?
Moze jestesmy tylko komputerami ktorym wydaje sie ze żyją?

Tak, ale *mimo tego* napisałeś obserwacje, badania, wnioski,
tak *jakbyś wierzył* że Ty-nieistniejący potrafi jednak cos określić
(mimo że wczesniej piszesz ze nie da sie rzeczy określić,
bo nawet sami nie istniejemy).

Dochodzimy do smiesznego momentu. Cały post który napisałeś pokazuje
relatywizm naszego spostrzegania, nawet podczas pisania tych postów!
Piszemy ze nie istniejemy, ze nasza samoswiadomosc to zludzenie,
rownoczesnie piszac obserwacje, *wierzymy* jednak ze my-obserwator
potrafimy widziec rzeczywistosc. Bo przeciez napisalismy te posty.

Widzisz tą sprzeczność?
Rozumiesz moje przesłanie? :)

----
Dlatego ja jestem pewien ze w miare obiektywne ja istnieje. Ze istnieje i ze
jest to pewne.
Bo napisałem posta.
Ty tez tak uwazasz. Skad wiem? - bo napisałeś posta, wyciagałeś wnioski i *w
nie wierzyłeś*,
wierzyłeś ze jesteś w sanie określić coś, cokolwiek.
Wierzymy ze jesteśmy. Bo jesteśmy.
Mimo ze tresc tego co napisałeś mówila o tym ze poczucie naszego istnienia
to złudzenie.

Pozdrawiam,
Duch