Użytkownik Sky napisał:
> Użytkownik "GenoFefGnoM" <o...@w...pl> napisał w wiadomości
> news:f2pulq$6hr$1@atlantis.news.tpi.pl...
>
>>Użytkownik assembler napisał:
>>
>>
>>>GenoFefGnoM wrote:
>>>
>>>
>>>>Mam takie oto problem :)
>>>>Samemu nie można się połaskotać a dotyk innej osoby w pewne części
>>>>ciała wywołuje ataki śmiechu u niektórych.
>>>
>>>
>>>Ja też mam taki problem.
>>>Najgorzej jest jak łaskotają chłopcy.
>>>Wtedy nie jest przyjemnie.
>>
>>Trochę źle mnie zrozumiałeś. Mam łaskotki ale nie traktuję tego jako
>>problemu, zadałem to pytanie z ciekawości. Dlaczego tak jest, że
>>łaskotki śmieszą.
>>Pozdrawiam
>
>
> A dlaczego ludzie oglądają Bonda?
>

Moje pytanie wcale nie jest głupie.
Poważne badania nad łaskotkami:
(źródło: www.racjonalista.pl artykuł: "Śmiech naukowy" Październik 1998.
Tekst pochodzi ze zbioru "Poprawka z natury...")


"W 1997 roku wielkie zainteresowanie wzbudziły wyniki badań nad
łaskotaniem -- problemem, który od dawna intrygował myślicieli takich jak
Sokrates, Galileusz czy Darwin. Objawy pozornej wesołości wywołanej
łaskotaniem są istotnie dość zagadkowe. Dlaczego na przykład śmiejemy
się łaskotani przez kogoś innego, kiedy natomiast próbujemy sami łechtać
się pod pachą, efekt jest żaden. Zdaniem Darwina, a także niemieckiego
dziewiętnastowiecznego fizjologa Ewalda Heckera, między humorem i
łaskotaniem istnieją znaczne podobieństwa -- oba wywołują śmiech, gęsią
skórkę, konwulsyjne skurcze mięśni, oba też wydają się być połączone z
"przyjemnym stanem umysłu". By sprawdzić naukowo ową tzw. hipotezę
Darwina-Heckera, doktorantka z wydziału psychologii Uniwersytetu
Kalifornijskiego w San Diego Christine Harris podjęła dociekliwe badania
nad problemem "śmiechu z łaskotania", konstruując między innymi
specjalną maszynę. Jej obiekty badawcze śmiały się tak samo, niezależnie
od tego, czy były łaskotane przez inną osobę, czy przez automat. W
rezultacie pomysłowej serii testów Christine Harris wykazała, że śmiech
spowodowany łaskotaniem nie jest śmiechem wesołym. Jest to, jej zdaniem,
fizjologiczny odruch, analogiczny do płaczu spowodowanego krojeniem cebuli.
Dlaczego jednak nie możemy sami siebie łaskotać? Christine Harris
twierdzi, że dla wywołania reakcji śmiechu konieczny jest element
zaskoczenia: nie możemy się połaskotać, tak samo jak nie możemy sami
siebie przestraszyć. Inni badacze nie są jednak do końca przekonani, że
wyjaśnienie to jest słuszne; doktor Alan Fridlund, inny badacz łaskotek,
obstaje nadal przy twierdzeniu, iż odpowiedzi należy szukać w społecznej
naturze śmiechu. Przeważająca większość naukowców zdaje się ostatecznie
przychylać do koncepcji pani Harris. Wyniki prac brytyjskich uczonych
prowadzonych pod kierunkiem Sarah-Jayne Blackmore przy użyciu maszyny do
łaskotania i metody funkcjonalnego rezonansu magnetycznego dowiodły, że
obszar mózgu, w którym zlokalizowane są wrażenia przyjemności, "zapalał
się" jedynie wówczas, gdy maszyna była obsługiwana przez osobę
postronną, nie zaś przez samego badanego. Ma to stanowić potwierdzenie
"teorii zaskoczenia". Zanim jeszcze kontrowersja dotycząca ludzkich
łaskotek została rozstrzygnięta, naukowa debata objęła badania nad
innymi gatunkami istot żywych. O tym, że szympansy i inne małpy
człekokształtne także potrafią się śmiać, kiedy się je łaskocze,
wiedziano co najmniej od czasu badań Darwina. Ostatnio jednak Robert
Provine i Kim Bard postanowili zbadać to zjawisko nieco dokładniej.
Doszli oni do wniosku, że sposób, w jaki się śmiejemy, ma związek z
ludzką zdolnością do posługiwania się mową. Łaskotane szympansy śmieją
się, wydając sapiące odgłosy bez przerywania wydechu. Można zatem
powiedzieć, że śmieją się "w obu kierunkach": jedno sapnięcie podczas
wdechu i jedno podczas wydechu. Zdaniem uczonych świadczy to o
niezdolności tych małp do właściwego ludziom manipulowania wydechem, co
jest niezbędne przy artykulacji ludzkiej mowy.

Jeśli szympansy śmieją się inaczej niż ludzie, to co dopiero mówić o
szczurach! Do niedawna nauka była w ogóle nieświadoma faktu, że tę,
wydawałoby się, typowo ludzką formę zachowania dzielimy nawet z
gryzoniami. Dość trudno się tego było domyślić, gdyż -- jak wykazały
ogłoszone w tym roku wyniki badań Jaaka Panskeppa z Uniwersytetu Bowling
Green w stanie Ohio -- szczury śmieją się, wydając ultradźwięki. Pewnego
dnia doktor Panksepp postanowił swoje szczury połaskotać i odkrył, że
niesłyszalne dla ludzkiego ucha piski, jakie zwierzęta zaczęły wydawać,
są w istocie śmiechem, nie zaś, jak wcześniej sądzono, sygnałem
zaniepokojenia."