Według mnie - to zależy wyłącznie od pytającego, ode mnie samego.

Kto zadaje takie pytanie?

Jeśli jestem powiedzmy kimś, kto ma czarne myśli, kto jest agresywny, lubi
pasożytować na innych, lubi komuś dopiec, uwielbia horrory, boi się
ciemności lub lubi pogrążać w ciemności innych - to oczywiście patrząc na
kolor czarny zobaczę w nim nieskończoną głębię, tym większą im bardziej się
z nią utożsamiam, lub tym większą im bardziej się jej boję. Patrząc na nią -
zobaczę swe lęki, swe mętne wyobrażenia, a czasem wielką satysfakcję. Objawi
mi ona także swe piękno, jeśli uważam, że mocne przeżycia, burzliwe życie -
to wspaniała rzecz. Być może będę uwielbiać wszystko co ciemne, niejasne,
tajemnicze. Wtedy także może się okazać, że kolor biały będzie mnie
przerażać swym blaskiem.

Jeśli jestem powiedzmy kimś, kto ma pogodę w sercu, wzrusza się na widok
pięknego wschodu Słońca, kto stara się być w porządku i życie oszczędziło mu
bolesnych doświadczeń, to być może zobaczę większą przestrzeń i więcej
możliwości w kolorze białym. Koloru czarnego będę albo unikać, albo nie
będzie on dawać mi żadnych emocji. Być może także, będę uwielbiać bycie w
pełnym słońcu i nie będę musiał się nigdzie ukrywać, nie będę bać się
wielkiego światła i nie będzie mnie razić. Być może nie będę już szukać
tajemnic. Być może szukać będę wyłącznie prostoty.

Być może ja człowiek - jestem gdzieś pośrodku, zarażony jednym i drugim,
doświadczony przez jedno i drugie. Dotknąłem jednego i drugiego, co zatem
dla siebie wybiorę, jako kierunek?

Pozdrawiam,


--

Artur Zgadzaj
Lista dyskusyjna: http://sny.hopto.org