Sarna <G...@V...net> napisał(a):

> Najpierw jest namietnosc, pozniej intymnosc, bliskosc a nastepnie powinno
> przerodzic sie w milosc....Tak wyglada teoria.

Jeśli chciałabyś w ten sposób urgyźć teorię miłości/związku, to najpierw
trzebaby było odpowiedzieć sobie na zasadnicze pytanie: czym jest miłość w
takim razie? Współcześnie często uważa się i jest to twierdzenie zdaje się
dość dobrze umocowane empirycznie, że miłość jest specyficznym stanem
pobudzenia. Człowieczka-ofiarę cechuje między innymi podwyższona i "chorobowo
zmieniona" aktywność mózgu, spowodowana przede wszystkim nadmiernym
uwalnianiem niektórych neurotransmiterów (np. dopaminy) oraz tzw. hormonów
szczęścia, np. serotoniny. Nie spotkałem się z naukową definicją, mówiącą o
miłości jako o "przyzwyczajeniu, wzajemnym rozumieniu się" itd.

I snując dalej, jeśli biochemiczna geneza miłości jest prawdą, to nie można
oddzielić jej od namiętności na przykład. W rozumieniu czysto teoretycznym
byłyby to sprawy ściśle ze sobą związane. Bo czymże z kolei jest namiętność?
Pojawia się wówczas, kiedy z jakiś powodów (feromony? są też takie
teorie...), powiedzmy, zapach partnera/partnerki doprowadza Cię do obłędu.
Czyli znowu, mówiąc technicznie, powoduje zaburzenia w emisji pewnych
związków chemicznych (niejako je niekontrolowanie uwalnia) co skutkuje stanem
definiowanym jako miłość. Do tego oczywiście dochodzą objawy zewnętrzne,
czyli np. drżenie rąk i takie tam.

Rozregulowany mózg można powiedzieć pogrąża się w "chemicznym chaosie". Układ
limbiczny, zaatakowany nadmierną ilością dopaminy jest nadmiernie aktywny,
gotów inicjować skrajne stany emocjonalne. Jeśli tak, to zarówno pozytywne,
jak i negatywne. Stąd, między innymi, mówi się, że niedaleko od miłości do
nienawiści.

Po drugie, stan zakochania, czyli rzeczonego chaosu nie może trwać zbyt
długo. Trudno powiedzieć ile - różnie, w zależności od konkretnego osobnika.
Rzecz polega na tym, że zapasy serotoniny, dopaminy i innych związków są
ograniczone. "Założenie" natury jest takie, że w warunkach normalnej
eksploatacji są one regenerowane na bieżąco, tzn. jeśli uwalniam x związku,
to zanim uwolnię następny x, poprzedni już się odtworzy. W warunkach
ekstremalnych, np. miłości lub narkotycznego pobudzenia, powiedzmy przez MDMA
(swoją drogą miłość bywa traktowana w niektórych opracowaniach jako naturalny
narkotyk) zapasy zużywane są zbyt gwałtownie i po prostu się wyczerpują. Stąd
częsta wśród "ciężko zakochanych" huśtawka nastrojów, skłonność do depresji w
momencie, kiedy coś wg. zakochanego, czyli skrajnie wyczerpanego, zdaje się
być nie tak ("ona na pewno mnie teraz zdradza").

W tym ujęciu, wracając do pytania postawionego w temacie, można powiedzieć,
że emocje są niebezpieczne. Jakkolwiek w normalnych dawkach, w normalnej
sytuacji, są bezpieczne i niezbędne, wspomagają naszą percepcję.

A wracając na chwilkę do samej miłości, jestem daleki od rozdzielenia miłości
od namiętności i pożądania, w szczególności do przedstawienia miłości
jako "ostatniego stadium" relacji patnerów.

Chyba, że miłość zdefiniujemy "kulturowo", czyli jako harmonijne bycie ze
sobą, wzajemne rozumienie się, wierność i tego typu historie. Wówczas Twój
podział na etapy będzie prawdziwy. Ale pytanie postawione w temacie dotyczyło
emocji jako takich, a nie błędnego (?) kulturowego odzwierciedlenia pojęć
będących w istocie burzą emocji.

> Niedojzali emocjonalnie (z
> rornych powodow) jakby burza ten porzadek, maja inne wyobrazenia czy
> oczekiwania , czesto myla pojecie milosci z pozadaniem, namietnoscia...

Łączenie miłości z pożądaniem, namiętnością wydaje się być słuszne i zasadne.

> Boja
> sie bliskosci i mimo iz najpierw do niej daza, tak kiedy juz sie zbliza,
> czuja sie niewygodnie i poprostu wycofuja sie (uciekaja)...czesto
> obwiniajac
> ta druga strone. I tu zamyka sie bledne kolo....Stad tez rodzi sie
> frustracja, depresja.. Ktos nawet posunal sie do okreslenia depresji
> dwubiegunowej...znaczy z jednej strony pragnie sie bardzo, a z drugiej
> ucieka sie przed prawdziwym uczuciem...Bardzo czesto spotykane zjawisko i
> kiedy rozpoznane, zaleca sie terapie...
>
> /podsuchane w dzisiejszych "rozmowach w toku"/

No, to akurat chyba rzeczywiście ;))

Tu przychodzi mi do głowy tylko jeden przypadek - ludzi z bagażem
traumatycznych doświadczeń. Nie ma to nic wspólnego z niedojrzałością
emocjonalną. To po prostu lęki. Terapia jak najbardziej wskazana.

Pozdrawiam,
MFD

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/