Ta niesmiałość u małych dzieci (wyraźna postawa "dystansu", "wycofania")
może wynikać z pewnego ambicjonalnego lęku, czy obawy przed potencjalnie
negatywnymi konsekwencjami odziaływania na otoczenie i ma charakter
przede wszystkim "dmuchania na zimne".

Natomiast samo immanentne przekonanie/świadomość o możliwości
zaistnienia takich negatywnych konsekwencji, a zwłaszcza silna, ambicjonalna
orientacja na ich pozywtywny skutek takich interakcji, wynika już wprost
z wysokiej inteligencji społecznej.

Np moja córeczka jeśli w zabawie z małym bratem uda jej się ~przypadkowo
przewrócić go, to tak bardzo jest wówczas z siebie niezadowolona, że ucieka
i chowa się "przed światem" [na jakiś czas i trzeba ją wtedy czasem
pocieszać], bo wyraźnie silnie przeżywa takie zdarzenie jako dosłownie:
osobistą porażkę.
Jej nieśmiałość jest "osłoną" ogromu najwspanialszych na świecie cech,
które powodują, że jest kimś bardzo wyjątkowym, a także niewąsko
zachwycającym [również w odbiorze jej "dalszego" otoczenia].

--
CB


Użytkownik "adamoxx1" <a...@p...onet.pl> napisał w wiadomości
news:g8nmd1$b0a$2@news.onet.pl...

> A wlasnie. Jeszcze odnosnie tej inteligencji spolecznej. Ostatnio byłem
> sobie nad lubelskim zalewem, bylo troche ludzi na plazy, miedzy innymi
> jakies chlopaki 15-16 letnie. Zaczeli robic sobie jakies glupie zarty,
> jeden drugiemu po kryjomu schował buta. Poszkodowany krzyczal w sposob
> totalnie *naturalny*, nieagresywnym tonem (a wiec jest bezkrytyczny
> wobec tego co robi) do kumpla w stylu "ty ch**, zaje**** mi buta, gdzie
> go k**** schowales debilu jeb****!!." Darł sie na maxa, kumpel byl ze
> 100 m od niego. Dookola duzo ludzi poza nimi, a mimo to zachowywali sie
> tak jakby ich nie było. Nawet nie dostrzegałem w ich zachowaniu intencji
> "robienia na zlosc" innym plazowiczom.