>Co do kwesti merytorycznej jesteśmy bardzo podobni.
>Mam tylko pytanie jak walczysz ze wszelkimi "złami" co trafia
> twojej drodze w życiu.
>Jak ulegasz lub bronisz się przed pokusami?
>np. ktos Ci proponuje lapowke, albo zaprasza na romantyczna kolacje

>albo inna historia wyobraz sobie ze masz zyciowa szanse,
>ktos proponuje Ci posade za wielkie wynagrodzenie,
>lecz Ty musisz zdradzic swojego dotychczasowego pracodawcy,
>czy to jest "zdrowe" moralnie?)


Filtruje te propozycje... poddaje je analizie przez pryzmat mojego kodeksu
moralnego, mysli, obyczajów, ewentualnych konsekwencji, konieczności
zrewanżowania się, czy nie korzyść bieżąca nie będzie niewspółmiernie
mniejsza od tej, która potem uzyska potencjalny "dawacz" okazji... czasami
ryzykuje, ale poddaje to ryzyko kalkulacji... i świadomie podejmuje decyzje.

>Drugiej strony odrzucając nadążające się okazje przestajemy być na "topie"
>ale za to jesteśmy w zgodzie ze swoim sumieniem.
>Wiec nie można być majętnym i podziwianym jednocześnie do końca
szczęśliwym.


Oczywiście,ze można, bycie majętnym nie znaczy bycia nieuczciwym... jeśli
jesteś zgodny ze swoim wewnętrznym głosem nie znaczy, ze klepiesz biedę...
Uczciwość jest utożsamiana z męczennikami... to nie prawdziwy obraz...
uczciwy ma zasady moralności osobistej wysokie... ma szereg możliwości wokół
siebie zgodnych z jego przekonaniami, które może wykorzystać. Zwykle wymaga
to większego wysiłku, ale tez niesie większa satysfakcje, bo jest się
zgodnym z samym sobą.
Jeśli chodzi o pogoń za piedestałem to sądzę,ze to nie koniecznie tak musi
wyglądać. Człowiek ambitny zawsze będzie podwyższał sobie poprzeczkę. To
jest dobre, bo doskonali siebie jako człowieka i ma cos, co chce osiągnąć,
po
kolei realizuje marzenia i stawia nowe cele, by je potem wypracować i nowe
sobie wymyślić. To wspaniała cecha pod warunkiem, że będzie to dążenie
kreatywne, rozwijające wyobraźnię, nie pomijające rodziny, człowieka,
podwładnych... jest pewna hierarchia której nie należy pomijać... nie należy
przedkładać materialnych korzyści nad życie ludzkie, nad siebie jako zbiór
wartości moralnych, czy osobowość, bo więcej się straci, niż się zyskało...
pieniądze nie czynią osobowości złotą... nic nich nie uczyni poza pracą nad
sobą. To jest najtrudniejsze zadanie dla człowieka. Dążenie do wyższych
zarobków to dobra cecha. Znaczy,że podnosi się ambicja, że chce się więcej,
bo będzie łatwiej, bo rozwiną się możliwości. To jest praca na rachunek
naszego komfortu... na rachunek człowieka. Jeśli ambicja, jeśli dążenie
nadal
kieruje się zasadą uczciwości - nie mam nic do zarzucenia temu człowiekowi.
Ale jeśli kroczy swoja droga po trupach, za wszelka cenę determinowany
chęcią zysku małym wysiłkiem, to jest on oszustem i człowiekiem godnym
potępienia. Gdyż przestał dostrzegać ludzi wokół siebie. To jest istotną
pułapką cywilizacji, i osoby zamożne są postrzegane zwykle jak leniwe,
nieuczciwe, nie potrafiące słuchać, mało inteligentne, nastawione tylko na
zysk - stereotyp... W wielu przypadkach to prawda, oczywiście, ale nie czyni
człowieka jego majątek, a jego przekonania... bardzo mocno w to wierze i
tak postępuje, by nie patrzeć na dom, a na ambicje i dążenie do realizacji
celów... bo puste słowa to tez za mało... chęci bez działania, bez decyzji
to tylko słowa... słowa maja wartość gdy za nimi stoją czyny...

EWA