Użytkownik "Redart" <z...@o...pl> napisał w wiadomości
news:hi6unj$96d$1@news.onet.pl...
>
> Użytkownik "Chiron" <e...@o...eu> napisał w wiadomości
> news:hi54t4$sog$1@news.onet.pl...
>> Użytkownik "Redart" <z...@o...pl> napisał w wiadomości
>> news:hi1rp6$518$1@news.onet.pl...
>>>
>>> Użytkownik "Chiron" <e...@o...eu> napisał w wiadomości
>>> news:hi1ppt$ub6$1@news.onet.pl...
>>>
>>>> 3. pisałeś o "kanałach informacyjnych". Odniosłem wrażenie, ż to Twój
>>>> taki "przepracowany" temat. Znasz go. No to jak chcesz taki kanał mieć-
>>>> skoro fałszujesz go swoimi ocenami?
>>> Wiesz, jaka jest podstawa dysonansu poznawczego ? Taka, że jedna
>>> cześć mózgu ocenia coś inaczej niż inna. Czyli co najmniej jedna z nich
>>> 'fałszuje' ? Albo i obie. Albo ...
>>> Jest takie powiedzenie: lepsze są decyzje złe niż brak decyzji.
>>> Lepsza aktywnosć niedoskonała niż paraliż.
>>> Życie w sytuacji 'fałszu', czy też lepiej mówiąc 'uproszczenia' i
>>> 'kompensacji'=
>>> fantazji - to chleb powszedni każdej istoty posiadającej mózg.
>> Redarcie- całym swoim "ja" zaprotestowałem, czytając to. Obserwując
>> siebie
>
> Problem w tym, że nie wiem, przeciw czemu tak protestujesz.
> Zauważam, że często protestujesz przeciwko temu, co mówię (i pewnie
> wice-versa), mimo, że w warstwie merytorycznej właściwie nie widać
> sprzeczności. Sprzeczność pojawia siędopiero, jeśli zrobić krok więcej,
> coś
> przerysować, dać twardszy kwantyfikator.
> Czyli coś projektujesz ;) Dodajesz ;)
>
> Ja napisałem:
> 1. "cały czas mamy niepełny(swoiście zafałszowany) obraz rzeczywistości"
> 2. "lepsza aktywność niedoskonała niż paraliż"
> i jest to oczywiście jakaś generalizacja. A ty wychodzisz
> z dwoma komunikatami:
> 1. "protestuję (silnie protestuję"
> 2. "Decyzja podjęta w emocjach na ogół jest błędna i przynosi więcej
> szkód, niż
> zaniechanie podjęcia decyzji (które też jest decyzją)"
OK- niestety, masz rację. Dzięki za komunikat. Choć wciąż nie mam pojęcia,
czemu tak reaguję. Ty masz dla mnie jakąś podpowiedź?




>> wyjedzie z czymś w rodzaju: "jesteś zły, zawsze coś odwalisz!". Źle też,
>> jak zafałszuje w drugą stronę, np: "jesteś wspaniały, cudownie malujesz"
>> zamiast: "jaki piękny rysunek namalowałeś!". Jeśli bowiem kiedyś ktoś
>> będzie chciał przekazać tej osobie- nawet już dorosłej, że coś zrobiła
>> źle- ta poczuje się atakowana (no bo jest taka wspaniała i wszystko robi
>> wspaniale).
> Tak jeszcze dodam - to też są uproszczenia jednak. Dużo zależy od
> specyfiki
> samego odbiorcy. Powtarzam się: jeśli odbiorca jest odpowiednio
> wytrenowany,
> to ma głęboką świadomość tego, że zawsze kiedy jest oceniany, to w istocie
> jest
> oceniany na podstawie jakichś swoich zachowań + osobistych impresji
> oceniajacego. I forma wypowiedzi ma drugorzędne znaczenie. Zgodzę się, że
> u dzieci to nie od razu działa, ale nie zgodzę się bezwzględnie, na to co
> powyżej
> narysowałeś. Tu wchodzimy w dość złożony temat dotyczący tego, w jaki
> sposób
> kształtuje się tożsamość dziecka/człowieka, w jaki sposób włącza różne
> aspekty
> swojego ciała, zachowania i otoczenia w poczucie własnego 'ja' i w jaki
> sposób potem
> traktuje tematy/komunikaty dotyczące tych elementów: czy bezrefleksyjnie
> osobiście, czy z dystansem.
> Tu nie ma prostej recepty.
Moim zdaniem- należy najpierw ustalić, kogo chcemy wychować. Kochającą,
współodczuwającą istotę? To najlepiej jednak dawać mu zawsze Prawdę. Czyli:
dawać komunikaty. Problem (może pozorny) w tym, że tak wychowane dziecko nie
weźmie raczej udziału w "wyścigu szczurów". Caruso był uwielbiany przez
matkę. Wciąż mu powtarzała, że jest najcudowniejszy, najwspanialszy,
najlepszy. A także, że głos ma czarujący- i będzie nim czarował kobiety.
Mimo, że była bardzo biedna- zatrudniła mu nauczyciela śpiewu (który widząc,
że kobieta nie ma na jedzenie dla siebie- dawał lekcje za półdarmo). Gdy
nauczyciel stwierdził, że Caruso nie ma w ogóle talentu, i już go nie chce
uczyć- matka powtarzając Enrico, że ma cudowny głos...wynajęła mu innego
nauczyciela. Pytanie, czy gdyby nie takie postępowanie matki- został by
słynnym tenorem, mającym (pomimo ewidentnych braków urody) powodzenie u
kobiet? Zakładając nawet, że nie- należy wziąć pod uwagę cenę, jaką
zapłacił. Cały czas przecież "nie chciał zawieść mamusi". Rozwalone życie
prywatne, tragiczna śmierć. Nie potrafił przegrać- zamiast leczyć gardło,
operować struny głosowe - stosował różne środki, byle tylko śpiewać...


> Bardzo prostym przykładem, który powinieneś dobrze rozumieć jest tzw.
> temat
> 'urażenia uczuć religijnych'. Istota dojrzała teoretycznie powinna mieć
> zawsze
> dystans i nigdy nie powinna się na nikogo obrażac, że inny ktoś dorysował
> coś do krzyża. A jednak niektórzy mają 'element krzyża' tak głęboko
> wbudowany w obszar własnego 'ja', że np. nie znajdziesz żadnej płaszczyzny
> krytyki (zachowań, poglądów, osądów) takiej osoby, jeśli komunikaty
> dotyczą
> krzyża. Nie ma znaczenia, czy powiesz:
> "jesteś głupi, ponieważ wieszasz krzyż w szkole"
> czy
> "nie jest dobrze, że wieszasz krzyż w szkole"
> czy jeszcze łagodniej:
> "nie podoba mi się, że wieszasz krzyż w szkole"
> "nie podoba mi się, że popierasz wieszanie krzyży w szkole"
>
> Przy odpowiednio 'zapalczywej' konstrukcji odbiorcy, wszystkie
> one komunikaty, niezależnie od sformułowania wpadną od razu pod
> wartość progową, pod którą już nie zachodzi klasyfikacja i rozróżnianie,
> tylko mamy wartość minimalną: "atakują mój krzyż !!!! do broni !!!"
>
> Czyli kwesta klucz: wartości progowe u odbiorcy. W uproszczeniu:
> tylko między nimi zachodzi proces analizy, różnicowania i oddzielania
> komunikatów, które w zależnosci od konstrukcji wywołają inny odbiór,
> inną interpretację, inne reakcje, nadawca może sterować wpływem.
No nie do końca. Można wystawić obraz "Mona Lisa z wąsami"- i może nawet to
ma dla kogoś jakąś wartość artystyczną- jednak przecież nikogo to nie
obraża. Nie mam pojęcia, czemu się upierasz, że można profanować krzyż. Jak
podałem Ci przykład ze zdjęciem Twojej mamusi (przecież jej się krzywda nie
dzieje w świetle tego, co piszesz)- to zareagowałeś emocjonalnie. A przecież
to są analogiczne sytuacje. Skoro dla miliardów chrześcijan to symbol czegoś
świętego- to dlaczego uważasz, że można go profanować? Ba! Mało tego-
podejrzewam, że na profanację menory rozdarł byś szaty, prawda (jeśli tak-
ja bym się z Tobą zgodził)? Naprawdę- uważam, że za tym chyba musi się coś
kryć- skoro nie dostrzegasz analogii. Poza tym- wyobraź sobie, że żyjesz w
kraju, gdzie na co dzień pokazuje się penisy ukrzyżowane. I weź tu wytłumacz
dziecku, czego symbolem jest ten krzyż nad łóżkiem, do którego rodzina przed
snem kieruje wzrok modląc się.



>> Nie będzie umiała przegrać- co może ją doprowadzić do stresów, nerwic-
>> nawet choroby psychicznej.
>> Reasumując- należy dawać komunikaty: "to, co teraz zrobiłeś- jest
>> naganne" albo "zrobiłeś coś naprawdę fajnego".
>> No i oczywiście- "zawsze cię będę kochać":-). Nawet, jeśli się jest
>> zdenerwowanym.
> Niby tak, teoretycznie prawda i gut... ;) A prawda jest taka, że jedno
> chcemy,
> a drugie 'się dzieje'. nawet, jak rodzic jest w stanie pewne rzeczy
> oddzielić
> i godzić komunikaty 'nie podoba mi się to, że' oraz 'kocham cię', to
> dziecko
> już niekoniecznie. To nie jest takie proste w praktyce, nieprawdaż ?
Z praktyki- dziecko, które dostaje takie komunikaty od urodzenia niemalże-
nie ma z tym problemu. Jeśli taka rodzina np przysposobi dziecko- to zapewne
będzie ono traktować negowanie jego jednej decyzji jako negowanie jego
samego. Potrzeba więc najpierw sporej pracy.
--
Serdecznie pozdrawiam

Chiron


1. Znaleźć człowieka, z którym można porozmawiać nie wysłuchując banałów,
konowałów, idiotyzmów cwaniackich, łgarstw, fałszywych zapewnień, tanich
sprośności lub specjalistycznych bełkotów "fachowca", dla którego branżowe
wykształcenie plus umiejętność trzymania widelca jest całą jego kulturą,
kogoś bez płaskostopia mózgowego i bez lizusowskiej mentalności- to znaleźć
skarb.
- Waldemar Łysiak

2. Jedyna godna rzecz na świecie twórczość. A szczyt twórczości to tworzenie
siebie
Leopold Staff