Wybacz, nie będę święcić rocznic śmierci twoich rodziców. Choć oczywiście
należy im się szacunek.
Moja mama zyje i ma się świetnie.
Mój Tatko niestety nie - ale nie mogę oprzeć się silnemu przeświadczeniu, że
JEST. Że gdzieś jest. Mam nawet problemy z chodzeniem na jego grób, bo
wydaje mi się to takie bez sensu, skoro JEST.

Może to po prostu różnica wieku XLko....(tylko nie odbierz tego jako
złośliwości aby).

Co do powstania, było. Było niezwykłe. Jest godne pamięci.
Ale chodzi o zachowanie równowagi pomiędzy tym co było, a tym co jest i czym
należy się po prostu cieszyć.
Powstanie miało bardzo też bardzo duży wpływ na losy mojej rodziny, ale to
już zupełnie inna historia.
Może też, z punktu widzenia warszawiaka "od pokoleń" cała sprawa wygląda
inaczej? Nikt z nas nie chce, żyć na cmentarzu - za to każdy chce po prostu
żyć.

MK.


Użytkownik "XL" <i...@g...pl> napisał w wiadomości
news:eya4yefey1cl$.1p98c5oy9db5s$.dlg@40tude.net...
> Dnia Fri, 21 Aug 2009 11:49:58 +0200, XL napisał(a):
>
>> Dnia Fri, 21 Aug 2009 11:40:11 +0200, XL napisał(a):
>>
>>> (...) Tym się różnimy, niestety.
>>
>> Wiem, że są ludzie odporni na tego typu "niepotrzebne" emocje zakłocające
>> rytm życia - np. mój brat, który, kiedy mama biorąc straszliwą chemię
>> umierała w szpitalu, stwierdził dzielnie i po synowsku, że należy się od
>> tego odciąć bo on pracuje i wyjechał z rodzina na 3 tygodnie nad morze.
>> Dwa
>> światy w tych trzech tygodniach - mama w męczarniach i on na plaży.
>> Ilez trzeba mieć w sobie samozaparcia lub... żeby móc wytrwać w tym
>> odcięciu.
>> Ale w sumie to chyba zbyt szeroko traktuj
>
> ę
>
>> właściwy temat, przepraszam.
>
> j.w.
>
>
> --
>
> Ikselka.
>