Bez większego sensu jest obwinianie obecnych czasów. 100 200, 500, 1000 i
5000 lat temu ludzie też musieli przedewszytkim zapewnić sbie byt. Wojny
były i to nie mniej krwawe niż obecnie. Nie jesteśmy jedyną cywilizacją jaką
wybudowano na fundamęcie pieniądza. Znalazłeś się tu i teraz. Jeśli się nie
przystosujesz - zginiesz. Judzie zatroskani sprawami swojego bytu nie mają
sił myśleć i czerpać radość z samego bycia. Tacy co mało zarabiają nie mają
czasu na chwilę odpoczynku. Ci co zarabiają dużo i karierę robią, często
wpadli w wyścig szczórów i nie umią się zatrzymać.
Sporo racji jest w tym co napisałeś. Ale jeśli sam tak zrobisz lub ja tak
zrobię. Wytkną nas palcami i odsuną na margines. Co nie znaczy ze nie ma
nikogo dla którego pieniadze nic nie znaczą i woli w biedzie, lecz w
świadomości kontenplować radość istnienia.

Najtrudniejsze jest chyba odcięcie się od chcenia kolejnego przedmiotu. Bo
sąsiad ma bo widziałem, chce miec lepsze. Gdy osiągnęto to będę szczęsliwy.
Gdy wchodzisz lub wczołgasz się na ten kolejny szczebel szczęścia widzisz że
jeszcze nie jesteś dość szczęsliwy bo widać następny wyższy poziom. Nawet
docierając naszczyt moze okazać się ze to nieszczęscie bo już nie ma czego
zdobyć. [Podobno tak jest z menadżerami, krórzy zaczynają karierę op vice
prezesa i po 10 latach osiagnoł już tyle że nie wiadomo co jeszcze może
osiągnąć.]

Szczęście kojażymy bardziej ze stanem posiadania niż stanem duch.
Zauważyli to już starożytni filozofowie, więc problem nie jest nowy.
Gratuluje jednak że chciałęś go dostrzec.

Pozdrawiam
CC.