Czyżby drugi Pinopa ?????!!!!
Dziew.

Janusz H. napisał:
>
> Innym czynnikiem, który nie sprzyja miłości życia, jest nasze rosnące,
> ciągle nie zaspokojone pożądanie rzeczy. Istotnie, rzeczy mogą i powinny
> służyć człowiekowi. Gdy jednak stają się raczej celem niż środkiem,
> podkopują nasze zainteresowanie życiem, naszą miłość do życia, i czynią
> nas dodatkiem do maszyny, rzeczą. Rzeczy mogą być użyteczne, ale nie
> mogą kochać ani człowieka, ani życia. Tak nas indoktrynowano jako
> konsumentów, że uwierzyliśmy, iż żadna przyjemność nie jest pełna, jeśli
> się nie łączy z czymś, co można kupić. Utraciliśmy wiedzę, powszechną
> jeszcze kilka pokoleń temu: że najznamienitsze przyjemności życia nie
> wymagają żadnej aparatury. Wymagają natomiast zdolności do wyciszenia,
> "odpuszczenia", koncentracji.
> Wyprawa na Księżyc, która ekscytuje wyobraźnię milionów ludzi, jest
> dla wielu bardziej atrakcyjna niż uważne, głębokie spojrzenie na
> drugiego człowieka, na kwiat, na rzekę czy w siebie samego. Wyprawa na
> Księżyc z pewnością wymaga inteligencji, wytrwałości, odwagi, ale nie
> wiąże się z miłością. Wyprawa na Księżyc to symbol życia z aparaturą
> techniczną, fascynacji aparaturą techniczną i używania aparatury
> technicznej. Świat rzeczy wyprodukowanych przez człowieka jest naszą
> dumą i naszym zagrożeniem. Im ważniejszy staje się "rzeczowy" aspekt
> świata, im bardziej jesteśmy zainteresowani manipulowaniem rzeczami, tym
> mniej doświadczamy jakości życia i tym mniej potrafimy kochać życie.
> Mamy powody, by podejrzewać, że bardziej niż samo życie cenimy cuda
> techniki, które mogą zniszczyć życie. Czy to możliwe, że nie potrafimy
> doprowadzić do rozbrojenia nuklearnego, ponieważ życie straciło wiele ze
> swej atrakcyjności i ponieważ rzeczy stały się obiektem naszego podziwu?
> Jeszcze inną przeszkodą, która osłabia naszą miłość do życia, jest
> postępująca biurokratyzacja naszych działań. Możecie Państwo wybrać dla
> tego zjawiska wdzięczniejsze nazwy: "praca zespołowa", "duch grupy" czy
> jakąkolwiek inną. W każdym razie, w imię maksymalnej wydajności
> ekonomicznej staramy się przyciąć każdą jednostkę do właściwych
> rozmiarów, dzięki którym stanie się ona jednym z członków grupy:
> wydajnym, zdyscyplinowanym, ale pozbawionym tożsamości i pełni życia,
> upośledzonym w swej zdolności do miłowania życia.
> Mogą Państwo zapytać, co możemy uczynić, by to zmienić? Czy musimy
> zrezygnować z naszego systemu produkcyji masowej, z naszych osiągnięć
> technicznych, by móc znów kochać życie? Nie sądzę. Musimy natomiast zdać
> sobie sprawę z zagrożenia, musimy przywrócić rzeczom ich właściwe
> miejsce, musimy skończyć z przekształcaniem siebie samych w rzeczy i w
> istoty, które nimi manipulują. Jeśli, miast manipulować rzeczami,
> pokochamy wszystko co żyje, to nawet zwykła rzecz, na przykład szklanka,
> nabierze życia dzięki naszemu ożywiającemu spojrzeniu, jakim patrzy na
> świat artysta. Przekonamy się wówczas, że człowiek czy rzecz mówią do
> nas, jeśli dostatecznie długo na nie patrzymy. Musimy jednak naprawdę
> patrzeć, zapomnieć o wyciąganiu z tego jakichkolwiek zysków i
> rzeczywiście się wyciszyć. Jeśli stwierdzasz, że musisz opisać swe
> uczucia ekstatycznymi wypowiedziami, takimi jak: "Czyż to nie boskie",
> "Chciałbym to jeszcze raz zobaczyć", to twe uczucia zapewne nie są wiele
> warte; jeśli potrafisz patrzeć na drzewo w taki sposób, że zdaje się ono
> odwzajemniać twe spojrzenie, to prawdopodobnie nie będziesz chciał
> niczego powiedzieć.
> Nie ma recepty, dzięki której można by pokochać życie. Wiele można się
> jednak nauczyć. Jeśli potrafisz wyzbyć się iluzji, jeśli potrafisz
> zobaczyć siebie i innych takimi, jacy jesteście, jeśli potrafisz się
> wyciszyć, zamiast stale dokądś gnać, jeśli potrafisz dostrzec różnicę
> pomiędzy życiem i rzeczami, pomiędzy szczęściem a dreszczem emocji,
> pomiędzy środkami i celem, zwłaszcza zaś pomiędzy miłością i przemocą,
> to uczyniłeś jużpierwszy krok ku temu, by kochać życie. Teraz, gdy masz
> go już za sobą, ponownie zacznij pytać. Doniosłe odpowiedzi znajdziecie
> w wielu książkach - a przede wszystkim w sobie samych [porównajcie ze
> słowami Lorda Chesterfielda: "Wiedzy nabywa się czytając książki, lecz
> wiedzę najpotrzebniejszą - znajomość świata - zdobywa się czytając w
> żywych ludziach i czytając wszystkie ich wydania."].
> Nie wolno zlekceważyć jednego problemu. Możecie się obawiać, że im
> bardziej człowiek kocha życie, tym większe cierpienie sprawiają mu
> nieustanne ataki na prawdę, piękno, jedność i życie. Rzeczywiście tak
> jest, zwłaszcza w dzisiejszych czasach. Ale obojętność wobec życia jako
> sposób na udrękę może zrodzić jedynie jeszcze większą udrękę. Każdy, kto
> znajduje się w stanie ostrej depresji, powie, że uczucie smutku byłoby
> ulgą w porównaniu z męczarnią, jaką jest brak jakichkolwiek uczuć. W
> życiu najważniejsze jest życie, a nie szczęście. Najgorszym, co się może
> w życiu przydarzyć, jest obojętność, a nie cierpienie.
> I jeszcze jedna uwaga. Jeśli cierpimy, to możemy próbować usunąć
> przyczyny swego cierpienia. Jeśli niczego nie odczuwamy, to jesteśmy jak
> sparaliżowani. W dotychczasowych dziejach człowieka cierpienie było
> motorem zmian. Czyżby obojętność miała po raz pierwszy zniszczyć naszą
> zdolność odmieniania swego losu?
>
> ====================
> Przygotował
> Janusz Harasimowicz