I jeszcze raz

Pomocy spróbowałem. Ok.
Zawsze próbowałem, ale była doraźna.
Teraz mam pomysł i cel.
Chcę tylko go doszlifować.
ok?

Wiem wszystko co powinienem wiedzieć.
I czuję (chyba) wszystko, co czuć powinienem.
Kwestia dyscypliny i wprawy.
Ostatecznie, to nie to, co być stolarzem.
Decha się podda łatwiej.
Łatwiej zaufa.
Każdemu.
A ja chce tworzyć z energii materię,
i wice wersa.
Umeblowanie całego świata, wybiłem sobie
pałką z łba. Choć pomysł gdzieś drzemnie.
Pewnie w dżemie, jak znam życie :-))

Kwestia - wydobycia.

Ale o papierkową etykę, nie tykaj.
I o przyjaźń nie zadawaj dziwnych
pytań. Bo jak lubię wrednego psa,
to i polubię czego nie lubiłem do dzisiaj.

A wiesz? Obserwowałem pająka i szpaki,
całkowicie inne zachowania. Ale podobne.
Pająk lazł. Sieczka w głowie. Chciał po
kafelkach się wyspindrać. I tak próbował,
co się przewrócił, to mu paluchem pomogłem.
Obyrtnąłem na brzuszek.
Ale wiedziałem, że nie wlezie.
Nie miał szans. On chyba nigdy nie zrozumie.
Tym razem był pająkiem. Jutro może być mną,
albo Wałęsą, czy Kwaśniewskim.
Ale spina się jak umie. Mógłby jednak zaskoczyć,
że lepiej wspina się po chropowatym,
niż śliskim. To całkiem nieduża sztuczka.

A te szpaki? Te szpaki szalały. Tumult straszny.
Chwili spokoju nie było. Szaleństwo na niebie.
Na drzewach, aż czarno.
Jaki sens jest w szpaczym lataniu? Czemu
nie wykorzystują od początku do końca wiatru?
Umieją. Ale odskakują, obniżają lot, to znów
szaleńczo pikują, by znów z mozołem się wzbić.
Szpaki.
Szpaki to dzieciaki, ot co? Kopulują, trenują,
wysiłki i szaleństwa w czasce. Muszą? Nie.
Lubią to. To widać. Rajcuje je to szaleństwo.
Czy zauważyłem starca szpakowatego?
No cóż, nie. Tacy mają odrębne szlaki, lub spadają.
Szpaki bywają zarazą dla winnic. Jak szarańcza pochłaniają.
Ale co ich to obchodzi? Nic. Żyją swoją jedyną,
(tak się im wydaje) chwilą.

Przyroda. Podstawa istnienia czegokolwiek.
I jedyna prawdziwa odpowiedź na każde pytanie.
Dlaczego i po co? Czemu? Gdzie ja?
W gdzie jach nas wszystkich.

A ta odpowiedź tkwi blisko, w każdym przedmiocie.
A tymbardziej ogrodzie. We mnie i w Tobie.
W nas samych.

Przyrodą nazwałem przyrodę?
Myliłem się. Słówko z encyklopedii wziąłem,
bo tak mnie uczono.
Jak małpka zastosowałem. Nie uczyniłem nic,
by to słówko, było miodem. Samo przez się jest.

Pytam Cię, gdzie tkwi miód?
Słodzizna dla Misia :-))
a nieszczęście pszczół?

Nic co mogłoby umrzeć nie umiera
w nas. I nie jest to zależne od chemio_czegośtam.
To dużo prostszy rysunek, jakiegoś naszego obrazu.
Jest rysunkiem, ale jest z automatu w nas - jak lubi pokpiwać JeT.
Obrazkiem przestrzennym, dotykalnym, istotnie dla nas
istotnym. To nic, że dziś na trawie. Jutro na drzewie odwzorowany.

Bo każdy wie, albo powinien wiedzieć, że nie odwzorowujemy
rzeczywiście wyglądającej przestrzeni. Tworzymy tą przestrzeń.

Że nie zgadza się, bo paluszek tłuczemy kamyczkiem i czujemy?
Ale nie koniecznie. Możemy tłuc i obtłukiwać, a możemy nie czuć.
Możemy mieć zdrowy paluszek. Och, jakie szaleństwo!
Zawsze możemy. Tylko musimy to potrafić.

reszta
<cut>
bo się rozgadałem.

Jednak wiem jak przy moim gadaniu się usypia.
Chociaż, może to nie potok słów, a tembr głosu :-))
Tak czy inaczej, pewnie - gadane :-))

zdrówki
ett