W dniu 2010-08-28 15:34, Piotrek Zawodny pisze:
> Prawda nie jest ceniona w świecie. Prosty przykład. Jestem uczniem i
> pytają mnie przy tablicy. Prawidłowa odpowiedź na zadane pytanie,
> prawdziwa odpowiedź na zadane pytanie byłaby nie wiem. Jednak będę się
> silił i kombinował, żeby odpowiedzieć. Tak deprawowane są istoty bardzo
> wcześnie.
>
> Zakładam, że w tej ocenie mogę się mylić. Piszę o tym, by nie było
> wrażenia, że ogłaszam spostrzeżenie jako prawdę objawioną.
Tu widać bardzo silny związek między działaniem i mową człowieka, a
założonym celem do osiągnięcia (korzyścią). Ścisłe, silne uwarunkowanie
ludzi między tym, co powiedzą i co wiedzą, a skutkami ich mowy oraz tym,
czy wiedzą (pamiętają) bądź nie wiedzą. Nastawienie na dobrą ocenę i na
to, by broń Boże nie otrzymać złej oceny jest tak warunkujące i robiące
z ludzi posłuszne owce. Przy tym wiara dziecka w prawidłowość takiej
praktyki (praktyka oceniania i odpytywania przez nauczycieli, praktyka
radości rodziców, gdy mówisz im o dobrej ocenie, przeczucie ich
niezadowolenia, gdy powiesz im o złej ocenie) jest tak silnym napędem i
umocnieniem tego doświadczenia. Tak to się toczy już dalej. Także w
dorosłym życiu. Czy to tylko moje doświadczenie? Czy jest to chory
odbiór mojej osoby, czy to doświadczenie powszechne?