Gdzie jest granica między "ja" a "inni", skoro to co postrzegamy, to jedynie
zbiór wrażeń serwowanych przez narządy zmysłów, wspomnienia pochodzące z
pamięci i myśli będące reakcją na powyższe po przetworzeniu przez mózg? Ale
skoro nie "inni", to i nie "ja" - jeżeli nie ma jednego bieguna - drugi
również nie istnieje. Czy można ujrzeć samego siebie w akcie woli - "teraz
ja będę spoglądał na siebie"? Czy tylko poprzez uspokojenie - zezwolenie na
spontaniczną manifestację natury "mojego" umysłu i samowyłonienie się tego,
co stanowi podstawę dla emocji, doznań, uczuć, myśli itd.?