Tak, ale...
Koncepcja jest z pewnością zbyt ogólna, zeby wytłumaczyć wszystkie niuanse

> Kandydatem do przechowywania tego rodzaju metaśladów (wzorów) jest
> cała kora przednich części płatów skroniowych
> (których drażnienie daje uruchomienie wspomnień)

Zniszczenie przednich części platów skronowych powinno usuwać wszystkie
wspomnienia. Prawdę mówiac nie wiem, czy tak jest. NIe miałem do czynienia z
tak drastyzcnymi przypadkami. Potrafię sobie wyobrazić sytuację, w której
szczególnie istotne dla jednostki wpomnienia pomimo utraty wyrazistości na
skutek uszkodzenia pł. skroniowych są niejako odtwarzane (ponownie wzmacniana
jest ich wyrazistość). I tu jeszcze jedna istotna kwestia. Jedną z kocepcji
wyjaśnienia efektu Mozarta jest odwołanie się do torowania - muzka wzbudza
pewne ośrodki, owe ośrodki uprzednio wzbudzone przez muzykę łatwiej radzą
sobie z zadaniami. Oczywiście w tej sytuacji większość rodzajów muzyki
powinna dawać taki efekt (skadinąd wiadomo, że efekt Mozarta dotyczy nie
tylko Mozarta). W tej sytuacji muzyka ma prawo wspomagać pamięć, bo wzbudza
płaty skroniowe właśnie. Ponieważ jednak owe zapisy tablicy alokacji tworzone
są nieco później, muzyka powinna bardziej ułatwiać wydobywanie niż
zapamiętywanie (jeśli już rozpatrywać pamieciowy aspekt efektu Mozarta). Może
ułatwiałby zapamiętywanie, gdyby była słuchana po zadziałaniu bodźca, nie zaś
przed lub w trakcie.



> Hipoteza: Zapis śladu pamięciowego wiąże się z obserowanym
> w czynności elektrycznej mózgu skoordynowaniem czynności
> kilku modalnie specyficznych okolic z korą skroniową.

Skoordynowaniem rozumianym jako synchronizacja lub wspomniana ongiś
synchronziacj akwadraturowa. W tej sytuacji powinna dać się zaobserwować nie
tylko synchronizacja pół specyficznych modalnie z korą skroniową, ale także
owych pól pomiędzy sobą.



> 4.Wydobycie wspomnienia na podstawie kontekstu sytuacyjnego
> wiąże się z pobudzeniem jednej lub więcej okolic modalnie specyficznych -
> jeśli pobudzenie to zostanie rozpoznane jako zbliżone do wzorca
> przez sieć neuronalna w korze skroniowej
> (struktura przechowująca wzory pobudzenia)
> uruchamiana jest na podstawie wzorca pobudzenia cała
> kora modalnie specyficzna niezbędna
> do odtworzenia wszystkich aspektów wspomnienia
> - nawet tych których nie ma
> w sytuacji bodźcowej.
> Kora skroniowa jest więc wyspecjalizowaną siecią neuronalną umiejącą
> rozpoznać częściowe pobudzenie kory jako zbliżone do wzorca i na tej
podstwie
> aktywować wtórnie korę wg. wzoru pobudzenia

Co to znaczy "nawet tych, których nie ma w sytuacji bodźcowej"?
Mniemam, ze możliwa jest też inan droga (oprócz wspomnianej przez Ciebie).
Otóż pobudzenie wychodzić może bezpośrednio z tablicy alokacji - kora
skroniowa - okolice specyficzne modalnie są wtedy pobudzane w drugiej
kolejności. Może bardziej właściwym określeniem śladu w korze skroniowej
byłąby "etykieta"?


> Hipoteza:(sugestia) Aktywizacja (moment przypominania sobie)
> wiązać powinna się ze skoordynowaną czynnością
> elektryczną mózgu kory skroniowej i okolic modalnie specyficznych
> - tych które realizują całość wspomnienia.

Z tym zastrzeżeniem, że może to być synchronziacja kwadraturowa (wspomniana
wcześniej). Odległe okolice są wszak rzadko mocno zsynchronizaowane.


> AD1) Uszkodzenie okolic modalnie specyficznych daje:
>
> 1)Uszkodzenie możliwości rejestrowania tych aspektów nowego wspomnienia
> które wiążą się modalnie z czynnością danej części kory.
>
> 2)Niepełne odtwarzanie śladu pamięciowego zakodowanego
> przed uszkodzeniem - jest on pomniejszony o ten aspekt
> przechowywanej informacji, który przetwarza dany rodzaj kory
>
> 3)(Sugestia) Mniejsze szanse na wzbudzenie kory skroniowej
> i uruchomienie całego przedchorobowo zakodowanego
> wzorca pobudzenia przez bodziec sytuacyjny
> odwołujący się do informacji kodowanej przez uszkodzoną część kory.

OK


> AD2)Częściowe uszkodzenie okolic kodujących wzorce
> pobudzenia całej kory (kora skroniowa czyli "tablica alokacji") powinno dać:
>
> 1)Generalne (niespecyficzne) zmniejszenie
> wyrazistości wspomnień przedchorobowych

OK

> 2)Trudniejsze uruchamianie i
> realizowanie pobudzenia kory
> związanych z poszczególnymi śladami pamięciowymi
> (rzadziej coś się przypomina w kontekście
> bo trudniej zaktywizować któryś z częściowo zatarych
> wzorów pobudzenia)

Być moze, ale pewnie niekoniecznie. Może dobra będzie tu analogia a
hologramem. Jesli urwiesz jego kawałek (uszkodzisz część kory skroniowej), da
to w efekcie mniej wyraźny obraz. Ale nie będzie go trudniej zobaczyć.
Aktywizacja dowolnego wzorca pobudzenia będzie tak samo łatwa, ponieważ
zadziałanie bodźcem odwołujacym się do danego śladu pamieciowego w korze
skroniwoej powoduje aktwyizację nie tylko tego śladu, który w wyniku
uszkodzenia został utracony, ale do wszystkich jego kopii. Jeśli czerwień
skojarzy Ci się z feralnym młotkiem, nawet jeśli nie uda się dzięki niej
pobudzić jakiegoś śladu w korze skroniowej (bo został utracony wraz z
fragmentem kory), to u da mu się pobudzić inną kopię tego śladu, ta zaś
pobudzi resztę pól specyficznych modalnie. Jednak pobudzenie całości pól
specyfincznych modalnie będzie słabsze, ponieważ będzie pochodzić z mniejszej
liczby śladów korys skroniowej. W tej sytuacji wspomnienie pomimo aktywizacji
może nie przedsotać się do swiadomosci - w tym sensie trudniejsze będzie
przypominanie.


>
> 3)(sugestia) Utrudnione powstawanie nowych wzorów pobudzenia
> - mniej trwałe nowe ślady pamięciowe
> więcej powtórzeń potrzebnych do powstania wzorca
>
> Czy tak?

Z pewnością, ale to trochę upraszcza sprawę. Sytuacja bodźcowa jako całość
tworzy jeden wzorzec pobudzenia. Powtórka jest już inną sytuacją bodźcową.
Żeby mogła wzmocnić zapis w korzes skroniowej, musi zostać powiązana z
istniejacym już zapisem wzorca pobudzenia (pochodzącym z poprzedniej
ekspozycji) - pewnie na podstawie podobieństwa. Zatem powtórka wymaga
przetwarzania, żeby mogła wzmocnić ślad pamieciowy. Drugi problem polega na
tym, że nowa sytuacja bodźcowa wiąże się chyba bardziej z aktywizacją płata
czołowego niż skroniowego. Ślady pamięciowe skroniowe dotyczą pewnia nieco
bardziej odległych w czasie wspomnień - są dystrybuowane z płata czołowego.
Tym bardzie powtórka wymaga przetwarzania. Jednak jeśli pierwsza sytuacja
bodźcowa spotyka się z natychmiastowymi powtórkami, sytuacja może być inna.
Jednak tu synchronizacja pól specyficznych modalnie powinna zachodzić raczej
z korą czołową. Mało tego, powtórki mocno skumulowane przestają pwodować
wzbudzenie płata zcołowego. Synchronizacja z korą skroniową powinna
towarzyszyć (być może) raczej odtwarzaniu.
Wyłanie się też trzeci kłopot. Otóż zapisywnaie wzorca pobudzenia jest
niewątpliwie zapośredniczone przez hipokamp. Synchronizacja hipokampa z
płatem czołowym jest więc wymagana. Podobnie pól specyficznych modalnie (z
hipokampem), ponieważ to one odbierają bodźce. Jednak pośrednictwo hipokampa
może spowodować, że koherencja pól specyficznych modalnie z korą czołową
(ewentualnie skroniową będzie żadna lub prztnajmniej niezauważalna).
Stawiałbym więc na synchronziację pól specyficznych modalnie pomiędzy sobą -
ich aktywność powinna być skoordynowana, żeby całość za pośrednictwem
hipokampa została potraktowana jako jedne wzorzec pobudzenia.


Pozdrawiam
bigda

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/