W dniu 2014-12-06 10:58, Chiron pisze:

> Rozsądek każe zachować ostrożność- zarówno do relacji matki jak i
> tamtego rodzica. Ty od razu przywitałas jak prawdę wersję nr 2.

Nie. Ja relacji matki tego dziecka tak naprawdę w ogóle nie znam. Możemy
przeczytać tylko to, co na podstawie tej relacji (być może) stworzył
dziennikarz, któremu zależy - jak wszystkim dziennikarzom - na zrobieniu
sensacji.

> To
> irracjonalne. Tym bardziej, że w tej sprawie chodzi o to, że w ogóle
> tego typu dramy są niedopuszczalne bez zgody i wiedzy wszystkich
> rodziców! Rzecz w ogóle przecież niewyobrażalna i nieakceptowalna np 10
> lat temu- a wcześniej? Jak Ty posyłalaś dziecko do przedszkola (nie
> wiem, czy chodziła)? W tamtych czasach- co by było, gdyby taki
> nauczyciel zorganizował coś takiego? Wyleciał by z pracy z zakazem pracy
> z dziećmi? Bo w czasach, kiedy ja chodziłem do przedszkola- raczej tak.

Swoje zdanie na temat zmuszania dziecka już wyraziłam w pierwszym poście
w tym wątku - uważam, że zmuszanie dzieci do odgrywania scenek, kiedy
tego nie chcą, jest bez sensu. Trzeba umieć je do tego zachęcić, a nie
zmuszać, bo nie na tym polega ośmielanie. I to niekoniecznie jest
kwestia przebrania za płeć przeciwną, a w ogóle odgrywania scenek
publicznie, w dodatku np. z kimś, kogo się nie lubi.

Co do moich czasów, z mojego dzieciństwa szkolnego - pamiętam
przebieranki i to, że wielką frajdą dla wielu chłopaków (np. w
kolonijnych skeczach) było wcielanie się w role żeńskie. Najfajniejsi i
najzabawniejsi chłopcy robili to bezproblemowo. Wyrośli z nich fajni
_męscy_ mężczyźni. A nie było wtedy żadnego gadania na temat dżęderów.

Ewa