"MałGosia" <g...@o...pl> napisał
news:fgseh3$3m5$1@achot.icm.edu.pl...
> Ikselka napisał

>> Nie czytaj, będziesz zdrowsza. Sama chciałaś przecież :-)
>>
>> Nieeeee no, na własne życzenie tu wchodzisz, bo Cię interesuje (bo
>> inaczej niby po co?), a skoro nic Cię tu nie ciągnie poza własną
>> ciekawością, to kochaj co jest i jak jest, albo... rzuć!
>> :-D

> Zdajesz sobie sprawe, jakie banaly wypisujesz?
>
> Gosia

Opowiem Paniom bajkę. :-)
Było to tak dawno temu, że najstarsi ludzie nie pamiętają, a działo się
w dżungli. Mądre sowy przy współpracy z mrówkami wymyśliły sobie
i skonstruowały Internet. Był on odmianą telefonu połączonego z telegrafem.
Zamiast gadać do mikrofonu a słuchać w słuchawce - przesyłało się
kody literek, a obraz pojawiał się na ekranie. To były LISTY elektroniczne
bez znaczków pocztowych. Po naciśnięciu "Enter" zakodowany list
wędrował po rozciągniętych drutach z jednego komputera na drugi
i mógł być widoczny na wielu komputerach równocześnie.
W tamtych czasach komputerów było mało, były drogie i wielkie jak szafa,
więc na początku z Internetu korzystali wyłącznie nadzorcy przesyłając
sobie koleżeńskie życzenia, pozdrowienia i opowiadając dowcipy.
Po jakimś czasie przemysł, który lubi zarabiać pieniążki na czym się tylko da
opracował komputery domowe, coraz lepsze, coraz sprawniejsze
i coraz to z większymi możliwościami. Sowy dbały o to, by programy
sterujące były coraz doskonalsze a mrówki szukały coraz lepszych materiałów.
Ta współpraca zaowocowała tym, że koputery domowe "trafiły pod strzechy".
Każde średniozamożne zwierzątko mogło sobie kupić własnego kompa,
ciupać w gry komputerowe i umawiać się na randki, w miarę jednak jak
przybywało społeczności w tym wirtualnym świecie - zaczęło robić się ciasno,
wiec dozorcy dzięki narzędziom przygotowanym przez Sowy zaczęli
dzielić tę przestrzeń na enklawy nadając im unikatowe nazwy:
Jednym z wyróżników widocznych w nazwie była informacja o języku.
Jeśli nie było takiej informacji oznaczało to, że w tej przestrzeni adresowej
mówi się po angielsku, bowiem to właśnie angielscy i amerykańscy dozorcy
byli pierwsi. Polscy dozorcy, a więc administratorzy serwerów, odmaUpowali
od kolegów po fachu tę procedurę i potworzyli nazwy grup zaczynające się
na pl.* co oznaczało: tu mówimy, gdaczemy, ćwierkamy, szczekamy po polsku.
Wszyscy byli zadowoleni: zwierzątka bo mogły sobie poszczebiotać
a dozorcy, bo mogli sobie poczytać z nudów.
Jakiś czas trwała "wspólnota pierwotna" ale ponieważ jest to ustrój nietrwały
to pojawiły się bardzo szybko zalążki cywilizacji. Dozorcy nie mogli znieść
żywiołu jaki poszczególne zwierzęta przenosiły do tej przestrzeni, nie mogli
więc dozorcy pogodzić się z wielokulturowością napływającej fali fauny i flory,
a ponieważ dano im władzę nad hardwerem a więc sprzętem pośredniczącym
w tej wymianie publicznych listów, to postanowili wprowadzić swoje rządy
wymyślając: "co wolno, a co nie wolno zwierzątkom". Tak powstała netykieta.
Straszakiem było, że jeśli ktoś będzie łamał te zasady to zostanie odcięty.
Życie toczyło się nadal, a w poszczególnych enklawach zaczęły dziać się
bardzo ciekawe rzeczy.
Dla przykładu:
W krainie którą nazwano pl.sci.psychologia zorganizowała się grupka
zwierzątek, która zapragnęła uporządkować społeczność według własnego
zamysłu. Stworzono FAQ grupy na wzór zaleceń dozorców, a redaktorzy
tej witryny ogłosili jej nadrzędność nad społecznością. Utworzył się podział
na równych i równiejszych. Równiejsi organizowali sobie polowanka
na inne zwierzątka - więc każde nowe, które wtargnęło do tej przestrzeni
było dość skutecznie odstrzeliwane gdy okazało się, że inaczej pachnie
niż równiejsi. Zapanował ład i porządek. Ale...
ale?
ale do czasu, bowiem stała się rzecz niesłychana.
Zwierzyna zapolowała na myśliwego.
Tak.
Pewnego razu do krainy psp przyszedł marny robak.
Przyglądał się gorylom, lampartom, ważkom, motylom, wężom, smokom,
figom, rodeandronom i całej menażerii, próbując z każdym pogadać
jego własnym językiem.
Coś w robaczej aktywności nie spodobało się równiejszym, więc
jak zwykle rozpoczęli polowanko, ale robak miał twardą skorupę
i własne zasady: cios za cios, a więc razy wymierzane w robaka
odbijały się i trafiały w bijącego. Równiejsi wystrzelali się i uszło
z nich powietrze. Robaczek posiedział jeszcze chwilę, popatrzył,
pooddychał wolnością i poszedł sobie w swoją stronę
zostawiając na murze napis:
"żyj i daj żyć innym"
Inne, także nowe zwierzątka korzystają ze swobody, bo nikt już
w sposób zorganizowany na nie nie poluje. Czasem tylko gryzą się
między sobą - jak to w dżungli. :-)
Edward Robak* z Nowej Huty
~>°<~
PS. Powyższa bajka nie ma żadnego związku z rzeczywistością.
Jakakolwiek zbieżność czy skojarzenie z historią, jest wyłącznie przypadkowa
i autor nie ponosi odpowiedzialności za to co się komuś UROI.
Powyższa bajka może być wyłącznie przestrogą, iż zdarza się tak, że
kto mieczem wojuje - od miecza ginie. :-)

PRZYJACIELE
~~~~~~~~~~~~
Zajączek jeden młody
Korzystając z swobody
Pasł się trawką, ziółkami w polu i ogrodzie
Z każdym w zgodzie.

A że był bardzo grzeczny, rozkoszny i miły,
Bardzo go inne zwierzęta lubiły.
I on też, używając wszystkiego z weselem,
Wszystkich był przyjacielem.

Raz gdy wyszedł w świtanie i bujał po łące,
Słyszy przerażające
Głosy trąb, psów szczekania, trzask wielki po lesie.
Stanął... Słucha... Dziwuje się...

A gdy się coraz zbliżał ów hałas, wrzask srogi,
Zając w nogi.
Wspojźrzy się poza siebie; aż tu psy i strzelcel
Strwożon wielce,

Przecież wypadł na drogę, od psów się oddalił.
Spotkał konia, prosi go, iżby się użalił:
"Weź mnie na grzbiet i unieś!" Koń na to: "Nie mogę
Ale od innych będziesz miał pewną załogę".

Jakoż wół się nadarzył. "Ratuj, przyjacielu!"
Wół na to: "Takich jak ja zapewne niewielu
Znajdziesz, ale poczekaj i ukryj się w trawie,
Jałowica mnie czeka, niedługo zabawię.

A tymczasem masz kozła, co ci dopomoże".
Kozieł: "Żal mi cię, niebożę!
Ale ci grzbietu nie dam, twardy, nie dogodzi:
Oto wełniasta owca niedaleko chodzi,

Będzie ci miętko siedzieć". Owca rzecze:
Ja nie przeczę,
Ale choć cię uniosę pomiędzy manowce,
Psy dogonią i zjedzą zająca i owcę.

Udaj się do cielęcia, które się tu pasie". -
"Jak ja ciebie mam wziąć na się,
Kiedy starsi nie wzięli?" - cielę na to rzekło;
I uciekło.

Gdy więc wszystkie sposoby ratunku upadły,
Wśród serdecznych przyjaciół psy zająca zjadły.

autor: Ignacy Krasicki (1735-1801)
źródło: http://univ.gda.pl/~literat/ikbajk/index.htm#spis