Dawno się tak nie ubawiłem, tak więc przyszło mi do głowy, że wypada
podzielić się dobrym chumorem.......



Jest to chyba najtrudniejszy temat rozważań, bo w zasadzie głupota nie
jest w żaden sposób definiowalna. Można ją przedstawić jako mądrość
wyrażoną w nieodpowiednim miejscu i czasie. Dlatego właśnie ci, którzy
ustawicznie twierdzą coś nawet wyjątkowo głupiego, mają realne szanse
w pewnym czasie i miejscu załapać się na mędrców.
Granica między mądrością a głupotą jest bardzo cienka, a wielu
uznanych mędrców przeszłości doczekało się drwiny i pogardy
późniejszych pokoleń. Wystarczy przypomnieć dzieła genialnego Stalina
z dziedziny językoznawstwa lub rozmyślania życiowe Mao Tse-tunga. W
kolejce stoi zielone rozwolnienie umysłowe Muammara Kaddafiego, które
już zapewnia dostępną rozrywkę nie tylko Libijczykom. Jednakże
zrywając boki nad radzieckim słownikiem filozoficznym z lat
pięćdziesiątych, warto się zastanowić nad tragicznym losem tych,
którzy musieli te bzdury przyswajać jako najwyższe osiągnięcia
intelektualne. Zaiste tzw. mądrość, szczególnie poparta siłą, jest o
wiele groźniejsza niż jakakolwiek niewinna głupota, ponieważ nie daje
nam szansy wyboru wśród innych mądrości lub głupot. Można z tego
wyprowadzić dość zasadniczą tezę, iż lepiej być głupim w demokracji
niż mądrym w jakimkolwiek totalitaryzmie. Głupota jest więc najwyższym
przejawem
wolności i niezależności intelektualnej.
Zamierzam więc mówić o głupocie z dużą sympatią, a nawet podziwem,
gdyż spotykam się z nią na co dzień i widzę, iż moja własna głupota
jest w sposób niezmiernie urozmaicony wzbogacana przez głupotę
społeczeństwa, w którym mam szczęście przebywać. W wolnym świecie
każdy ma prawo być mądrym inaczej, a więc stan głupoty jest normalnym
stanem każdego człowieka, który chce odpocząć od ustawicznego napięcia
i męki racjonalizmu. Nie wstydź się być głupim, bo to oznacza, iż
doszedłeś do takiego stanu posiadania, że możesz sobie pozwolić na
odpoczynek. Głupota możnych jest błogosławieństwem dla umęczonych
dorobkiewiczów.
Czym więc jest głupota? Niestety, dorobek głupotoznawstwa jest bardzo
skromny, mimo dużego zainteresowania się tym tematem już w czasach
Erazma z Rotterdamu. Dzieje się tak dlatego, że w zasadzie głupotą
jest prawie wszystko, co człowieka otacza, łącznie z nim samym, a
klasyfikacja samego siebie nie jest łatwa. Zajmiemy się tylko dwoma
aspektami głupoty, jak się wydaje, najbardziej typowymi dla naszych
czasów, które można by nazwać syndromem standaryzacji oraz twórczego
realizmu. Syndrom standaryzacji polega na sztywnym trzymaniu się raz
przyswojonych standardów, traktując je jako wzory do
naśladowania. Sama znajomość standardów jest oczywiście niezbędna,
głupotą jest natomiast wiara w ich nieprzemijalność i uniwersalność.
"Miasta trzeba budować na wsi - głosi np. jedna blondynka, która
ostatnio skutecznie zastąpiła w twórczości ludowej mili(poli)cjanta -
bo na wsi jest czyste powietrze". Życie gwałtownie się zmienia i
zaskakuje ludzi w sposób okrutny. Zmęczeni nagłymi zmianami ludzie
zaczynają marzyć o przeszłości. "Wtedy wszystko inaczej smakowało -
mówiła do mnie pewna znajoma staruszka - i chodziłam jakby szybciej!".
Stąd pochodzą konflikty między pokoleniami, bo młodzi szybciej
adaptują się, a starsi wymyślają teorie końca świata. Postępują wtedy
podobnie do pewnego Szkota, któremu na budowie urwało jedno ucho. "Weź
ucho i idź do lekarza - mówi do niego majster. - To nie moje ucho -
odpowiada Szkot. - W moim był ołówek".
W życiu politycznym taka standaryzacja przejawia się w nazewnictwie
partyjnym. Panuje np. przekonanie, iż zawsze musi istnieć "lewica" i
"prawica", i że biurokraci postkomunistyczni z przeszłością feudalną
reprezentują właśnie "lewicę", a związkowi wojownicy z mentalnością
fanów futbolowych - to oczywiście "prawica".
Twórczy realizm to z kolei "wyjaśnianie" świata przy pomocy
sprowadzania go do kształtów i rozmiarów zgodnych z pojemnikiem
mentalnym tego, kto go w głowę układa. Po takim wyczerpującym zabiegu
"twórca" doznaje iluminacji i od tego momentu "wszystko wie".
Szczęśliwcy ci łączą się w grupy zgodnie z potrzebą samoakceptacji i
wyzywają od głupoty to wszystko, co im w głowie się nie mieści. Dla
nich szukanie rady - to szukanie kogoś, kto myśli tak samo jak oni.
Powtarzanie natomiast za nimi ich własnych sformułowań i argumentów
uchodzi dla nich za przejaw mądrości. Obiektywna wartość tego, co
głoszą, nie ma dla nich oczywiście żadnego znaczenia, bowiem poznali
własną "prawdę", która jest tylko jedna i liczą się tylko środki
napędzające ich "rację", która w ich oczach staje się racją
powszechną. Wówczas przybierają wygląd ludzi silnych i wiedzących o co
chodzi. A ponieważ świat według nich staje się zbiorem dość prostych
kategorii, to i ich polityka jest redukowana do wykrycia "wrogów",
"masonów", "Żydów" i innych dekadentów mówiących rzeczy niejasne,
męczące i w ich głowie się nie mieszczące. Mają przy tym dużo do
"wykrycia" i "zlikwidowania", a mało do zaproponowania (zazwyczaj są
to tylko cudowne recepty magiczne). Odrzucając wszystko co
niezrozumiałe i dlatego obce, budują własne wizje świata, gdzie
panoszy się niekontrolowany "mason" i "lesbijaniec" Michnik, a
prezydent Kwaśniewski chce wejść do NATO, bo bardzo lubi macę.

Na szczęście, dla wszystkich ludzi - nawet objętych powszechną głupotą
- jest rzeczą jasną, iż usunięcie "wrogów" daje pozytywne wyniki
gospodarcze jedynie w społeczeństwie ludożerców,
natomiast w społeczeństwie, gdzie każdy ma czelność mieć własne
przekonania, reprezentowanie "jedynie słusznej racji" oraz
"wszechwiedza" mogą narazić na śmieszność. "Jak poznać nieomylnego
polityka w łodzi podwodnej? Tylko on ma spadochron".
Dlatego nie uważam głupoty politycznej za coś niebezpiecznego. Mędrcy
politycy z narażeniem swej reputacji bawią nas jak mogą, a także
udowadniają wyższość intelektualną każdego z nas, demonstrując błysk
umysłu babci klozetowej. Jednakże każdy musi liczyć przede wszystkim
na siebie, ponieważ nic tak nie uszczęśliwia człowieka, jak jego
własna głupota. Jak słusznie powiedział Jerzy Lec: "Zawsze, kiedy
człowiek zaczyna wątpić w siebie, palnie takie głupstwo, które go
zachwyca".
Alosza Awdiejew

http://www.awdiejew.charaktery.eu/sztuka-felietonu/f
elietony-aloszy/o-glupocie