To dziecko - jeśli przeżyje - zapewne będzie miało osobowość socjopatyczną. I
naprawdę nie można się mu dziwić, po prostu jest na to skazane. Nie chcę tu
usprawiedliwiać sprawców przestępstw, ale prawda jest taka, że ich tendencje są
efektem patologii. A patologie te to efekty wykorzystywania, przemocy, która bywa tak
straszna, jak na powyższym filmie. Podstawowe i fundamentalne potrzeby dziecka - jak
poczucie bezpieczeństwa, akceptacji, bliskości - zostały nie tylko odrzucone. One
zostały zrównane z ziemią, bez jakichkolwiek nadziei na zaspokojenie. Dziecko takie -
jak już dorośnie - nie będzie potrafiło zapanować nad swoimi emocjami, nie będzie
umiało powstrzymać frustracji i planować swoich działań. Socjopata żyje cały czas na
psychicznym poziomie niemowlęcia, które po prostu chce jeść, domaga się przytulenia.
Kiedy te potrzeby nie są zaspokajane - płacze, wije się, miota. Dorosły socjopata
instynktownie zrobiłby to, czego nie zrobiło dziecko z filmiku, ponieważ nie mogło.
Oddałby wyrodnej matce, zemściłby się bezpośrednio na niej. I to byłoby dobre, bo
agresja zostałaby przekierowana na właściwy obiekt. Jednak mechanizmy obronne
stosowane przez psychikę sprawią, że pamięć destrukcyjnych zdarzeń zostanie wyparta.
Echa tych zapomnianych traum powracać będą do świadomości za każdym razem, kiedy
przywołają je - choćby nieco tylko podobne - negatywne doświadczenia. To dlatego
pozorna błahostka jest w stanie wzbudzić w socjopacie niewspółmiernie mocną reakcję.
On na każdą frustrację reaguje tak, jak zareagowałoby na zachowanie swojej matki
dziecko z filmiku, gdyby tylko mogło. Tyle, że ofiarami dorosłego socjopaty są nie
prawdziwi sprawcy cierpienia, a przypadkowi ludzie.