Szkoła umierania

Liczba wypowiedzi w tym wątku: 1

1. Data: 2014-02-22 22:22:19

Temat: Szkoła umierania
Od: Miriam <5...@m...pl> szukaj wiadomości tego autora

RP:Po szkołach rodzenia, gotowania czy programowania neurolingwistycznego powstały
pierwsze szkoły umierania. Na razie w Holandii. Czy to kolejna fanaberia zamożnego
Zachodu?

AD:Nie nazwałbym tego fanaberią, raczej luksusem. Taką szkołę pod nazwą "Musisz
nauczyć się umierać" prowadzi Holenderskie Towarzystwo Humanistyczne we współpracy z
Międzynarodową Szkołą Filozoficzną w Lejdzie. Ludzie, którzy nie walczą o przeżycie w
sensie biologicznym, bo mają zapewnione dobre zarobki, a na starość emerytury
pozwalające utrzymać się na godziwym poziomie, mogą realizować potrzeby wyższego
rzędu. Otwiera się przed nimi przestrzeń do życia i myślenia bardziej filozoficznego,
do refleksji nad celem i sensem własnej egzystencji. Zajęcia w szkole umierania mają
im w tym pomóc. Mają formę wykładów, dyskusji i warsztatów psychologicznych, podczas
których uczestnicy zastanawiają się, czym jest dobra śmierć i co mogą zrobić, żeby
sobie taką śmierć zapewnić. Mierzą się z problemem lęku i godności w obliczu śmierci.
Zastanawiają się, jak chcą być zapamiętani przez rodzinę i przyjaciół. Zapoznają się
także z regulacjami dotyczącymi pogrzebów i zasad dziedziczenia, dzięki czemu mogą
skuteczniej rozporządzić swoim majątkiem i dorobkiem. Stopniowo zwiększają swój
zakres kontroli nad procesem umierania. Nadają mu bardziej osobisty sens i charakter.

RP: A może ksiądz by mi pomógł?

AD: Akurat panu ksiądz wiele nie pomoże, chyba że będzie to duchowny, który potrafi
wyjść z roli funkcjonariusza i spotka się panem jako wrażliwy i empatyczny człowiek.
To się może zdarzyć. Spotkałem nawet takiego księdza. Był stałym gościem na oddziale
intensywnej terapii w szpitalu w Grudziądzu, gdzie przez kilka tygodni walczyła o
życie najbliższa mi osoba. Był przyjazny, nieortodoksyjny i nie narzucał się. Inaczej
niż większość duchownych, nie przerażał chorych swoim nagłym pojawieniem się przy ich
łóżku. Niestety, polski Kościół nie interesuje się życiem duchowym i emocjonalnym
swoich wyznawców. Jest autorytarny, upolityczniony i fasadowy. Skupia się na
obrzędach, walce o wpływy i pieniądze. Swoją władzę na ludźmi umacnia, strasząc ich
śmiercią i wiecznymi mękami za nieposłuszeństwo. Większość katolików nie ma co liczyć
na skuteczne pocieszenie.

RP: Czy w Polsce jest szansa na pojawienie się szkół umierania podobnych do
holenderskich?

AD: Jest bardzo duża szansa. Kilkanaście lat temu sam próbowałem zorganizować podobny
warsztat psychologiczny, ale nie znalazłem chętnych. Dzisiaj usługi wszelkiej maści
doradców czy terapeutów są tak popularne, że prędzej czy później (choćby po
przeczytaniu tej rozmowy) ktoś wpadnie na pomysł zorganizowania szkoły umierania.
Zwłaszcza że może to być dobry interes. W Holandii za udział w dwudniowym szkoleniu
trzeba zapłacić od 800 do prawie 1000 euro. Ale trzeba pamiętać, że sama psychologia
nie ma tu wiele do zaoferowania. Szkoły umierania osadzone są raczej w tradycji
popularnej w wielu krajach Zachodu terapii filozoficznej, w której życia ludzkiego
nie sprowadza się do emocji i ich umiejętnego przeżywania. Człowieka traktuje się tam
całościowo, również jako istotę zdolną do samodzielnego filozofowania i nadania sensu
własnemu życiu, co również pomaga w rozwiązywaniu problemów ściśle psychicznych. Nie
wyzwala nas to całkiem od cierpień i problemów życiowych, ale daje pewnego rodzaju
siłę i dzielność, które pozwalają je lepiej rozwiązywać i łatwiej znosić.