"Któż z nas, rodziców, nie zaznał radości rodzinnych posiłków, w czasie
których dziecko nagle przeistacza się w żywy znak negacji? Młody człowiek
odburkuje i gestykuluje ze złością, całym ciałem wyraża głębokie znudzenie.
Na wypowiedzenie całego zdania zdobywa się na tylko po to, żeby spytać, czy
może już wstać od stołu. Oto nasz drogi aniołek wkracza w wiek dojrzewania.
Wiek niewdzięczny. Wiek niepokoju, kwestionowania wszystkiego.

Większość rodziców napotyka wtedy mur milczenia. Wiek dojrzewania to czas
uczenia się sztuki udzielania rodzicom jak najmniej informacji. "Kryzys
zaczyna się od całkowitego sprzeciwu, kiedy dziecko nie wie jeszcze, czego
chce, ale już wie, czego nie chce" - podkreśla Pascal Hachet. Pascal jest
psychologiem w jednym z wielu punktów pomocy rodzicom i nastolatkom,
powstałych w 1994 z inicjatywy władz publicznych. Dobrze zna zagubienie
rodziców, przechodzące w poczucie winy. Napisał książkę mającą pomóc im
rodzicom uświadomić sobie i przetrwać tę szczególną sytuację,
charakteryzującą się niemal absolutnym brakiem wzajemnego porozumienia.

Nastolatki starają się ukryć wszystkie mniej lub bardziej znaczące aspekty
ich rozpoczynającego się życia prywatnego: seksualność, uczucia,
eksperymenty z narkotykami, zagubienie, doświadczenia przemocy. To wszystko
staje się dla rodziców niedostępne. "I całe szczęście! - zapewnia Pascal
Hachet. - Kiedy nastolatek opowiada ze szczegółami ojcu lub matce, co robił
przez cały dzień, o czym myśli i jakie są jego plany, to znaczy, że nadal
pozostaje dzieckiem. Waha się, czy pozwolić sobie dorosnąć".

Jeśli dziecko nie żyje w kompletnej izolacji od rodziny i świata
zewnętrznego, rodzice nie powinni niepokoić się zmianą zachowania, nawet
jeśli wyda się im gwałtowna. Zwłaszcza że to najczęściej etap przejściowy.
Gdy miną pierwsze miesiące kryzysu, dialog znów zostanie nawiązany.
Większość młodych ludzi przyznaje, że czuje się w rodzinie szczęśliwa.
Nawet, jeśli napotyka problemy w komunikowaniu się."

http://wiadomosci.onet.pl/1257605,2679,kioskart.html