Witajcie,
mam na imie Sylwia i odchudzam sie ,,od zawsze" :-))) ale nie dlatego pisze.
Oprocz lekkiej nadwagi mam tez siostre. Dwa miesiace temu opuscila dom
rodzinny, zamieszkala w innym miescie ( drugi koniec Polski ), ma prace, ma
gdzie mieszkac. Gdy zobaczylam ja podczas swiat nie poznalam jej. Odjezdzala
jako 21 letnia dziewczyna o ,,parametrach" 160cm / 55 kg a teraz po tak
krotkim czasie nie wazy wiecej nic 45 kg, moze nawet mniej. Podczas swiat
prawie nic nie jadla. Juz teraz przyznaje, ze nie moze jesc; pokarm nie
przechodzi jej przez gardlo. Choc zdaje sobie z tego sprawe, nie chce w
ogole o tym rozmawiac, dla niej nie ma problemu, wyblada szczuplo i wszystko
jest ok. Wiem, ze jest to chwila gdzie moze byc juz tylko gorzej. Chcialabym
jej jakos pomoc ale ona odklada sluchawke ilekroc probuje rozmowy na ten
temat. Poza tym co ja jej powiem, ,,masz jesc".
Pisze do Was proszac o rade, jak rozmawiac z dziewczyna, ktora stoi u progu
anoreksji. Ewentualnie czy znacie instytucje ( w Warszawie ) mogace pomoc mi
w postepowaniu z siostra bo nie sadze bym ja sama mogla sklonic do wizyty w
stosownej poradni.
Z gory dziekuje za zyczliwosc
pozdrawiam
Sylwia