Wydawało by się, że każdy człowiek może (z czasem)
nieco co nieco przywyknąć do swej choroby.
Na przykładzie tego, co działo się ze mną 17 lipca-
widać, że mnie to "przywyknięcie" jakoś to nie wychodzi.
O godzinie 18 wziąłem ostatnie (tego dnia) leki.
Łącznie wyszło: (dziś podliczyłem)
carbamazepina- 1400 mg.
ketoprofen prol. 200 mg.
metamizol 2000 mg.
tramadol 150 mg.
ibuprofen 400 mg.
piroxicam czopek 20 mg.

BÓL NIE USTĘPOWAŁ.

Ok. 19 z żoną pojechałem do lekarza pierwszego
kontaktu. Z racji pory było to w małym szpitalu
na Mochnackiego. Tam dowiedziałem się, że
mogę dostać na miejscu jedynie morphine ale
nie jest to dla mnie oprtmalne. Dostałem skierowanie
do neurologa. Najbliższy- szpital na Banacha.
Tam przyjęła mnie p. Anna D.-S. Specjalista Neurolog.
Jęcząc z bólu dostałem receptę na.. Amitryptylinę....
Na moje błaganie o zrobienie blokady usłyszałem:
"Ja nie umiem tego robić". Nim do mojej, nieco
wolniej myślącej wtedy głowy dotarł fakt
praktycznego braku pomocy p. doktor już
NIE BYŁO.
Szczęśliwie wiedziałem jak działa Amitryptylina
i skierowałem się do domu (ostatnim autobusem)
nie tracąc czasu na jej szukanie po nocy.
Następnego dnia (po pobraniu nocą następnych
porcji leków- ale był to już 18 lipca) o 7 rano,
po 3 godzinach snu wyjechałem do innego szpitala.
Neurochirurg po wstępnym znieczuleniu dokonał
ostrzyknięcia II gałązki alkoholem.
Nie powiem, abym sam zabieg mile wspominał.
Wróciłem do domu skołowany i mokry od potu.
Szczęśliwie bóle rwąco-szarpiące MINĘŁY.
Pozostał ból tępy- prawdopodobnie od
obrzęku po samym zabiegu. I on powoli
ustępuje. Mogę powiedzieć, że miałem PODWÓJNE
szczęście. Po pierwsze- nie mieszkam na wsi, lub
małym miasteczku. Jak tam by wyglądała pomoc?
Po drugie- moje szczęście wynikało z
NARUSZENIA OBOWIĄZUJĄCEGO PRAWA !!!
Po prostu ostrzyknięcie II gałązki odbyło się w
Szpitalu BRANŻOWYM-gdzie nie jestem
ubezpieczony!. Szpital MAJĄCY oddział
neurochirurgiczny i neurolologiczny (właśnie
na ul Banacha!!!) poprzez działanie p. dr. Anny
D.-S. (przepisanie przez neurologa Amitryptyliny
w ostrym zespole bólowym i w dodatku przy
praktycznej nieskuteczności carbamazepiny)
stał się dla mnie obiektem NIEWIARYGODNYM
odnośnie niesienia pomocy cierpiącemu choremu.
Ba, wspomniana p. doktor odmówiła mi
wypisania recepty na gabapentinę, dając jako
wytłumaczenie informację, że jest to bardzo drogi lek.
Jestem ciekaw, czy tą pocztę przeczyta ktoś
z MRKCh (Od p. Marszałka A. Struzika)
i czy zrozumie problem mój i innych cierpiących
na neuralgia trigeminalis chronica.
A co będzie, gdy działanie LEKARZA (tego co
złamał prawo!) zostanie w tym miejscu napiętnowane?
A co będzie ze mną, gdy okres blokada
po alkoholizacji się skończy i BÓLE POWRÓCĄ???
Na razie odpoczywam, starając się zapominieć
o najblizszej przeszłości.
T.Ogieniewski