1) Proszę o wypowiedź tylko tych którzy się znają na metabolizmie.

2) Zanim postawię pytanie, spróbuję naświetlić sytuację..

W przypadku chorób, którym towarzyszy zwiększona gotowość prozakrzepowa
np. wszczepienie sztucznych zastawek, migotanie przesionków, DVT, itd.
stosuje się m.in. antywitaminy K (np. warfaryna czy acenokumarol), aby
utrzymać wartość INR w zakresie terapeutycznym (np. INR = 2-3 w AF).
Czasem się jednak zdarza, że wartość INR ulegają rozchwianiu i pacjent
ląduje na oddziale z wartościami powyżej 7.0

W takim przypadku odstawia się anty-K i podaje się pochodną witaminy K w
określonej dawce. Wg. wytycznych przy wartościach INR np. 7 należy podać
2.5 mg vit.K, natomiast jeśli wartość INR wynosi 9, to podaje się 5 mg.
Przy wartściach wyższych od 10 należy też rozważyć podanie mrożonego
osocza. Wszystko ładnie i pięknie, ale..

Moje pytanie - jeśli oleję wytyczne i podam np. całą tabletkę Menadionu
(pochodna witaminy K), która zawiera 10 mg. aktywnej witaminy, to czy
faktycznie zbyt mocno obniżę INR? Z tego co wiem, synteza czynników
krzepnięcia przebiega z określoną prędkością, więc podanie większej niż
zalecana w wytycznych dawki nie powinna spowodować zwiększenia
szybkości/ilości ich twozenia, tylko wysycenie obecnych szlaków syntezy.
Poza tym dzienne zapotrzebowanie na witaminę K kształtuje się w
okolicach 4 mg, więc to co nie zostanie zużyte do syntezy czynników, na
pewno przyda się gdzie indziej.

Dlaczego więc wg. wytycznych podaje się 2.5 mg lub 5 mg jeśli INR równa
się odpowienio 7 lub 9..?

Dabigatran (Pradaxę) zostawiam w spokoju, bo interesują mnie teraz tylko
witaminy K i rozchwianie INR.

Pozdrawiam