nigdy nie sądziałam, że będę kiedykolwiek miała taki problem,
ale życie przynosi różne niespodzianki

mam męża od kwietnia, znamy się już 5 lat,
początkowo kolega z roku, zakochaliśmy się,
mam mieszkanie, wprowadził się, mieszkaliśmy 2 lata,
pod koniec studiów decyzja o ślubie

przez ostatni rok - tylko ja nas utrzymywałam,
jako studentak, stypendia,
jestem pracoholiczką, muszę coś pożytecznego robić coś każdego dnia,
wcześniej on pracował, ale rzucił pracę (po mojej namowie, że stać go na coś
lepszego)

on - szukał pracy

OK, pomyśłałam, skończymy studia - jakoś to będzie

otóż nie jest

na pytanie - co dalej, nie ma $, mówi, że jakoś to będzie
ja po prostu się boję każdego kolejnego dnia z jego podejściem do życia,

gdy ja idę na rozmowę kwalifikacyjną w sprawie pracy
i się pytam jego (po 8 rozmowach) jak się przygotować
słysze odpowiedź - nie przygotowuj się, oni grają ludźmi

no z takim podejściem to on nie ma szans!!!

na moje pytanie - czy w ciągu ostatniego roku nie było żadnego powodu aby
poważnie pomyśleć o pracy - odpowiedział, że nie
czyli ani ja, ani ślub nie był tym powodem

jak go zmobilizować?
bo to typ, który nie dostanie kopa to nic nie zrobi ... niestety

skończyłam studia i jestem autentycznie zmęczona,
no i mam mężą

pies, nootebok - spełaniam jak głupia każdą jego zachciankę
i on mi mówi, że chce dzieci?

kocham tego skurczybyka,
no ale zauważam u siebie narastającą nienawiść .....
chyba zmienię go "na lepszy model" :-))))

proszę o rady
ale nie w stylu
1. ogólnie problemy z bezrobociem
2. przecież znałaś go przed ślubem

ZAWIEDZIONA