"Nikt nie ma prawa skracać sobie samemu życia, ponieważ nie jest jego panem
i właœcicielem, lecz tylko zarzšdcš. Panem i Dawcš życia jest jedynie Bóg,
który dajšc człowiekowi życie, obdarzył go miłoœciš. Sta samobójstwo jest
przede wszystkim obrazš Jego miłoœci, brakiem wieray i zaufania do Niego.
Po wtóre samobójstwo przeczy dobrze pojętej miłoœci własnej, która z natury
rzeczy dšży do zachowania i przedłużenia swego istnienia. Wreszcie
samobójstwo jest również głębokš zniewagš miłoœci bliŸniego, ponieważ w
nieuzasadniony sposób zrwya więzi ze społecznoœciš rodzinnš, narodowš i
ludzkš, wobec których każdy człowiek podejmuje jakieœ zaobowišzania już z
chwilš przyjœcia na œwiat.
Nic nie może usprawiedliwiać samobójstwa; ani ciężki życie, strach przed
nieznanym, obawa przed cierpieniem lub torturami mogš tylko zmniejszyć
odpowiedzialnoœć za ten desperacki krok na równi z baurzeniami
psychicznymi. Tym badziej godne potępienia jest samobójstwo dla wykazania
swej racji lub "dania przykładu", ponieważ łšczy się nadto ze zgorszeniem.
Wszyscy zaœ współdziałajšcy w samobójstwie przez namawianie, czynnš pomoc
lub akceptację i milczenie sš tak samo winni jak samobójca.
Koœciół modli się za samobójców, ponieważ wierzy, że Bóg w swej niepojętej
miłoœci potrafi w sobie wiadomy sposób dporowadzić do zbawienia tych
wszystkich, którzy targnęli się na swe życie."

("Katechizm dla dorosłych")