Przedmowa autora.

'Akt i Mit', takie dwie właśnie myśli przyszły mi do głowy, gdy kilka dni
temu przeglądałem moje rysunki. Wszystkie te wizje, rysowane głównie w celu
rozładowania emocji powstałych pod wpływem doznanych przeżyć, można
podzielić na te, które są aktem, czyli tym, co rodzi się w mojej
świadomości, i na to, co jest mitem, czyli obrazem powstałym w
nieświadomości.
Dzisiaj, w przededniu moich dwudziestych pierwszych urodzin, chcę spojrzeć
na moje dotychczasowe życie pod kontem przeżyć psychicznych, i podzielić się
z wami kilkoma refleksjami, tak by nie umknęły one ludzkości, jako kolejne
zapomniane myśli.
Chcę również przyjrzeć się jeszcze raz mojej chorobie, która nadal jest dla
mnie wielką tajemnicą, bowiem sam nie wiem, czy moja nerwica jest prawdziwa,
czy tylko urojona. Jednak samo to, że mógłbym sobie uroić taką chorobę jak
moja, jest już chyba dostatecznym dowodem na to, że jednak na nerwicę
choruję.

Poranek.

Urodziłem się w rodzinie kultywującej tradycję religijną, mającej szacunek
do wartości moralnych i jak to na prowincji bywa, z nieufnością podchodzącej
do rzeczy nowych. Pewnie dlatego byłem dzieckiem nieśmiałym, zamkniętym w
sobie i nie mającym zbyt wielu przyjaciół.
Pierwszym moim przyjacielem była kobieta. Znałem ją przez cztery pierwsze
lata mojego życia, do dnia, w którym moi rodzice opuścili wieś. W tym też
okresie moja matka oddała mnie pod opiekę pewnej starszej kobiety, która
miała trzy córki. Byłem do niej odprowadzany pięć razy w tygodniu na kilka
godzin, które moja matka spędzała w tym czasie w pracy.
Myślę, że wtedy właśnie zaczęły się moje kłopoty z kobietami. Z tamtego
okresu pamiętam nie wiele; żadnych słów, tylko obrazy. Są to zazwyczaj
ciepłe obrazki, na których łowię ryby z ową koleżanką, chodzę po lesie, czy
bawię się na podwórku u tej starszej pani, której córki mnie zanadto
rozpieszczały. Uważam, że po przeprowadzce ze wsi do małego miasteczka moja
psychika musiała skonfrontować się z zupełnie inną rzeczywistością. Na wsi
byłem synem nauczycielki, którą wszyscy lubili, i siłą rzeczy lubili też i
mnie. W miasteczku natomiast nie znałem nikogo, a w dodatku straciłem
przyjaciółkę. Możliwe, że miałem do niej żal, za to, że 'zostawiła mnie'
samego w zupełnie nowym środowisku, w którym nie potrafiłem się odnaleźć.

Przedpołudnie.

Okres licealny był moim okresem wzlotów i upadków. Tutaj poznałem co to jest
strach i lęk. Gdy czasem wracam myślami do tych czasów, od razu czuję jakiś
niewytłumaczalny wstyd i obawę przed przeszłością. Niewiele się wtedy
wydarzyło w mojej psychice. Wtedy jednak odkryłem w sobie zamiłowanie do
sztuki. Zacząłem pisać i rysować. Wtedy też zaczęły się moje eksperymenty ze
świadomością. Odkryłem bowiem, że za pomocą różnych używek, można nią
manipulować, czy raczej manipulować sposobem odczytu przez świadomość
rzeczywistości.

Południe.

Tak, dzisiaj jest południe mojego życia. Dzisiaj wyraźnie widzę skąd
przyszedłem i dokąd zmierzam, czy raczej dokąd chcę zmierzać. Dzisiaj mam za
sobą wiele przeczytanych książek, wiele cennych obrazów, wiele wielkich
myśli.
Sam nie wiem, którą z moich postaci byłem najbliżej tej prawdziwej,
archetypowej. Byłem przecież już kosmitą czekającym na przybycie swoich
pobratymców, mesjaszem mającym zbawić świat, i nawet samym bogiem, który we
mnie przybrał ludzką postać. Często zastanawiam się, ile jest urojenia w
tych obrazach, a ile prawdy. Zważywszy na moją fantazję, prawdy musi być
naprawdę niewiele.

Nawrocki
http://nawrocki.xx.pl