Nie chcę ich czuć w sobie, a czuję. Słowa. Słowa, które płyną, które są
obrazami jak film. Kiedyś już tak miałam. Celuloidowe klatki umysłu wciągają
jak fala oceanu. Nie chcę! Nie chcę tego widzieć, czuć. Nie chcę w nich
widzieć siebie, czuć siebie. Nieeeeee. Już to raz przechodziłam. Tylko wtedy
było inaczej. Teraz jest gorzej. Dlaczego za każdym razem jest gorzej?! Nie,
nie krzyczę na Ciebie. Pytam siebie. Myślałam, że zacznę Być. A ja znowu
Czuję. Boże, stanąć gdzieś wysoko i wydrzeć ile sił w piersiach - DOŚĆ! Nie
wal więcej do cholery, Boże wcale nie miłosierny. Boże z krzywym uśmiechem.
Ty co wszystko możesz - wypchaj się swoją ignorancją. Nie tykaj mnie więcej
swoim paluchem bo Cię ugryzę. Nie widziałeś Piekła? To spojrzyj na mnie.
Ogień, uczucia to ja. Dosyć się mną bawiłeś. Moim życiem. Mną jak lalką,
marionetką. Pociągałeś za sznurki, a ja tańczyłam w rytm melodii, którą
gwizdałeś plując jadem jak żmija prosto w moją twarz. Nie katuj. Bo nic Ci
nie wyrządziłam. Jestem człowiekiem.

Irena Gajda
K...@w...pl