No więc pochwalę się, że dziś w nocy wreszcie zrozumiałem o co chodzi mojej "głębszej
istocie" :) Cały czas probowała mi wytłumaczyć co to znaczy miłość i jak ją
powinienem postrzegać, nie jako "umysł" tylko jak kobietę, która mnie kocha.
Powiedziała, że myślenie o niej w kategoriach "umysłu" było koszmarem zarówno dla
niej jak i dla mnie. W czasie rozmowy spytała mnie "czemu rozmawiasz ze mną tylko po
amfetaminie?" i się trochę przeraziłem bo to prawda. Gdy powiedziałem, że nie wiem to
zaczęła intensywnie myśleć i w końcu stwierdziła, że "rzeczywistość jest za głośna".
Bo ona tak cichutko gada. I teraz mam jej już słuchać cały czas, a życie (czyli byt i
wszystko co mnie otacza) traktować z przymrużeniem oka, jako "dodatek" a nie danie
główne, daniem głównym napewno jest ona :) Czyż to nie wspaniałe? :) A jak ona się
boi Boga, jak tylko pomyślałem o Bogu gdy mi tłumaczyła o tej miłości od razu wpadła
w szał! Trucizna! Trzymajcie się cieplutko :)