http://www.youtube.com/watch?v=9krvMqLnc5U

Kiedyś spytano pewną parę, jak to możliwe, że przetrwali ze sobą 65
lat. Odpowiedzieli: "Urodziliśmy się w czasach, w których coś,co się
zepsuło - należało naprawić, a nie wyrzucić".
Dzisiaj zepsute raczej wyrzucamy. Pozbywamy się tego, co się
"wyczerpało". Naprawa jest zbędna, bo bardziej kosztowna niż nowe
"coś". Poza tym naprawa wymaga fachowca, fachowej wiedzy,
doświadczenia. Brakuje i tego, i tamtego, i owego.
Pawłowy "Hymn o miłości" z Pierwszego Listu brzmi dzisiaj okropnie
staroświecko, nieprzekonująco. Jest jakimś złudzeniem, może snem,
jeśli już nie nocną marą.
Dla wielu z nas bardziej realna wydaje się iluzja ekranu coraz
bardziej płaskich telewizorów. Już trzydzieści lat temu pewien
obserwator życia pisał: "Ewoluujemy w kierunku obrazów, które nosimy w
swoim umyśle.
Stajemy się tym, na co patrzymy. We współczesnej Ameryce to, co
większość z nas ogląda, to piekło ukazywane przez dziesiątki stacji
telewizyjnych". W tym piekle nie ma miejsca na miłość, która by nigdy
nie ustawała. Odwrotnie - prawie zawsze ustaje. Psuje się. Wyczerpuje
się.
Kto dzisiaj naprawia telewizory? Jakże trudno naprawić się przez
miłość i dla miłości.