Nawiązując do bergsonowskiego pojęcia"czystego trwania". Subiektywna,
wewnętrzna percepcja czasu jest unikalna i odmienna dla każdego
człowieka. Dopiero wejście w interakcje społeczne, "bycie razem",
wymaga, by ludzie wzajemnie podzielali swoje wewnętrzne percepcje
czasu. Mówi się o trójwymiarowości czasu i wyodrębnia jego następujące
wymiary: wymiar pierwszy to czas wewnętrzny i subiektywny (inner
time), związany ze światem emocji, dla każdej jednostki odmienny,
poprzez działanie staje się intersubiektywny, wspólnie podzielany
przez innych. Czas staje się społeczny, gdy wewnętrzne czasy
poszczególnych ludzi wspólnie działających zostaną wzajemnie
uzgodnione, zestrojone (concerted). Jest to drugi wymiar czasu,
określony mianem "concert time", które tłumaczę jako "czas
intersubiektywny". Trzeci wymiar, tzn. czas przestrzenny (spaced time)
pojawia się wówczas, gdy czas zostaje kulturowo ustalony i mierzalny
jednostkami przestrzennymi.Wszelki mierzony czas jest uprzestrzeniony.
My położymy nacisk na"concert time", czyli"niemierzalny wymiar czasu
społecznego", który nie ma nic wspólnego z synchronizacją działań,
lecz"powstaje między ludźmi, którzy chcą podzielać swoje intelektualne
i emocjonalne czasy". Jest to czas społeczny, a jednocześnie ma cechy
wewnętrznego.
Zauważyliście może iż wystarczy wyjechać z rozpędzonego miasta na
wieś, a czas w danej społeczności jakby się relaksuje, płynie wolniej,
przez nieśpieszne działania danej społeczności? I teraz pytanie- Czy
myślicie, że wysłanie osoby z pogłębiającą się chorobą, w miejsce
gdzie czas wolniej funkcjonuje, spowoduje zwolnienie również choroby w
zajmowaniu organizmu danego człowieka?