Non stop ataki na polską kulturę i cenzurowanie teatrów, galerii, prześladowania
artystów, zastraszania , zamykania spektakli itd.m. To już było katolicy i wszyscy
wiedzą czym się skończyło katolicy....


Barok


W Polsce, objętej kontrreformacją, ponownie zaznacza się potęga Kościoła. Z tego też
powodu niemałą rolę w kształtowaniu światopoglądu odegrał zakon jezuitów. Szeroko
rozwinięta sieć szkół zakonnych spowodowała wprawdzie wzrost liczby osób
wykształconych, ale jednocześnie obniżył się poziom tego wykształcenia. Wszelkie
przejawy wolnej myśli, poglądy heretyckie i antykościelne podlegały surowej cenzurze.
Niepożądane książki umieszczano na indeksie - pierwszy indeks w Polsce sporządzono w
Krakowie na początku XVII wieku. Wynikiem takiej polityki Kościoła było ogólne
obniżenie poziomu literatury, w której pojawiać się zaczęły płytkie utwory o
charakterze dewocyjnym i panegiryki (utwory pochwalne, wysławiające z przesadą osobę
lub wydarzenie), których autorzy liczyli na protekcję w zdobyciu stanowiska lub
zaszczytów. Często były to utwory grafomanów, a więc osób nie posiadających talentu,
a ulegających manii pisania utworów literackich. Dość częstym zjawiskiem było
makaronizowanie języka literackiego (makaronizm - obcy wyraz, zwrot, obca forma
wpleciona w tekst pisany w języku ojczystym). W końcu XVII wieku wychowanie w
szkołach zakonnych nakazywało popisywanie się znajomością łaciny. Wtrącano więc
wyrazy łacińskie do polskich zdań, nadawano im polskie końcówki, czy naginano polską
budowę zdań do łacińskiej składni. Zwyrodnienie języka i stylu w literaturze polskiej
było objawem obniżenia się poziomu kultury umysłowej i obyczajowej, której uległa
szlachta, zapatrzona w swą rzekomą sarmacką wyższość nad innymi narodami. Jeszcze w
XVI wieku pojęcie sarmatyzmu obejmowało pozytywne cechy szlacheckie - patriotyzm,
pracowitość, uczciwość, ale w XVII wieku miejsce dawnych cnót zajęły wady -
obojętność wobec losów ojczyzny, warcholstwo, pijaństwo, rozluźnienie obyczajów,
wyzysk chłopa. Powyższe sprawy powodują, że szczególnie II połowa XVII wieku jest dla
Polski okresem wielkiego kryzysu. Sytuacja wewnętrzna i zewnętrzna Polski wikłała
kraj w coraz to nowe wojny. Bunty chłopskie przeciwko uciskowi feudalnemu, potop
szwedzki i anarchia szlachecka osłabiały jej pozycję polityczną. W 1652 roku
nastąpiło pierwsze zerwanie sejmu przez liberum veto jednego tylko posła, za Augusta
II zerwano 17 sejmów, a za Augusta II, prócz koronacyjnego nie doszedł do skutku ani
jeden.