Juz sama nie wiem co sie ze mna dzieje. Myslalam ze moze mam depresje, ale to
chyba nie to...
Mam takie przeczucie ze niewarto i tak nic robic ze swoim zyciem bo to nie ma
sensu, bo umre, bo nie pozostanie po mnie nawet wspomnienie, nic...
Wstaje czasem rano i mam przeczucie takiej beznadziejnosci i pustki i wkolko te
same czynnosci, sniadanie prysznic, make up... i ide w ten mroz na przystanek.
za oknem ponuro, ludzie posepni i znikad zrozumienia.
narzekam, ciagle narzekam i juz maja mnie dosc, pukaja sie w glowe i kaza
patrzec na innych ktorym jest w zyciu gorzej.
a ja nie moge siebie zniesc, jak wygladam jak sie poruszam, jak mysle...
jestem glupia i nic nie warta...

i tak mija dzien za dniem,a pozniej jest ok. jestem sliczna i madra, ludzie
usmiechaja sie do mnie...

ale tamto wraca. pewnie napiszecie ze tak wszyscy maja wzloty i upadki, ale
mnie zaczyna to coraz bardziej meczyc i czasem nawet nie pomagaja mi ludzie
ktorzy kochaja mnie najbardziej na swiecie.

pozdr
Kasia

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl