SKROMNIE


"Wspaniale byc skromnym, gdy sie jest wielkim."
- Wolter



Pycha jest przeciwienstwem skromnosci. Pomniejsza ona nasze
wady, a powieksza zalety. Jest ona wysokim mniemaniem o sobie,
duma, wyniosloscia, zarozumialoscia. Pycha moze rozpierac,
rozsadzac, zaslepiac. Jak powie Alexander Pope: ŤW kazdym
czlowieku jest akurat tyle zarozumialstwa, ile brakuje mu rozumu."

Czlowiek zarozumialy to czlowiek zbyt pewny siebie,
przekonany o swojej nie podwazalnej wartosci, zaslepiony swoimi
wyimaginowanymi zaletami. To najczesciej snob, bufon. A takich nie
lubimy.

Czlowiek skromny to czlowiek powsciagliwy, nie wyzywajacy,
nie majacy wygorowanego mniemania o sobie, nie rzucajacy sie w
oczy, nie dbajacy o rozglos i uznanie. Jak na ironie, mowi
aforyzm, "skromnosc jest najpewniejsza przyneta, gdy chcesz zlowic
pochwale." Skromnosc musi byc spontaniczna, a nie wyrachowana.
Uswiadomiona skromnosc przestaje byc skromnoscia. Jak powie George
Sand: "Skromnosc jest czasem przesadzona duma." Albo Arthur
Schopenhauer: "Skromnosc przy miernych zdolnosciach jest
uczciwoscia, u wielkich talentow jest obluda."

Skromnosc ma byc naturalna zaleta, ktora tak czy inaczej
procentuje i najczesciej osobie skromnej na dluzsza mete przynosi
duze zyski. A dlaczego? Bo jest w porownaniu do pychy rzadkoscia,
ktora poprzez ciagle podbudowywanie wlasnego ego procentuje
natychmiast, lecz nietrwale. Wystarczy rzetelna ocena postawy, by
osobe skromna docenic, a zarozumiala stracic z postawionego przez
siebie piedestalu.



Magdalena Nawrocka
www.geocities.com/magdanawrocka



--
Archiwum grupy: http://niusy.onet.pl/pl.sci.psychologia