"Przecinając góry puste, długie i wietrzne zaczeliśmy śpiewać:

"Fly Like an Eagle
So far, so high
Circle in the Universe
With wings full of light ".

A wokól nas i w nas samych, wszędzie była Droga. Marzenie nomada.
Niekończące się Drogi. Potencjalne zakamarki i ścieżki. Prowadzące do nikąd
i do wszędzie.

Tak chciałem wysiąść i móc iść do przodu, siadać pod drzewami, domami,
rozmawiać z nieznanymi mi ludźmi. Po prostu być. Nic więcej. Cieszyć się
powietrzem, wodą i wiatrem. Robić tak jak zwykle, kiedy jestem w Drodze,
wędrować bez celu, rozmawiać bez celu, z jakąś dziwną i na poły szaloną
nadzieją, że przypadek nie istnieje. Że to wszystko ma sens. Góry,
rozrastające się pod niebem i Droga, znowu Droga, jakbym nie mógł się
pozbawić miłości do przestrzeni, nieprzewidywalności i szaleństwa tego
wszystkiego, co było z Nią związane. I było tak jakbym nie mógł przestać
modlić się do Niej, mówić o Niej, jakby Droga obrosła mnie, wrosłą się w
moje ręce, nogi i brzuch. Było tak jakbym sam się Nią stawał. Porastały mnie
krzaki, rzadkie trawy plotły i kładły się na ziemię. Niosłem w sobie ślady
stóp wędrowców i pielgrzymów, zwierząt i kupców, armie rzymskie i
germańskie, szaleńcy, ślepcy i mnisi wędrowali mną.

Czym była dla mnie przestrzeń, jak nie właśnie sposobem na ucieczkę od
rzeczywistości, lęków dzieciństwa? Jakby bycie na drodze dawało mi prawo do
BYCIA, jakby nadawało sens mojej egzystencji.

Byłem w Drodze. Mogłem tłumaczyć się tym ciągle - "Nie doszedłem, bo ciągle
jestem Nomadem". Taka dziwna potrzeba opisywania siebie poprzez słowa,
nazwy, tytuły i określenia. Jakby samo zaliczanie się do homo sapiens, czy
homo ludens nie wystarczyło. Musiałem być czymś, kimś więcej niż jedynie
istotą myślącą, czy też śmiejącą się. Być kimś ponad to. Być wędrowcem,
nomadem.

Jednocześnie istniała we mnie ogromna niechęć do określania się, tak jakbym
bał się, że jakiekolwiek określenie, które użyję w stosunku do siebie,
będzie jednoznaczne z ograniczaniem się. Nazwanie, które według Biblii
oznacza powołanie do istnienia, będzie jednocześnie dowodem na zakończenie
stwarzania mnie jako osoby. Ten lęk miał jednak głębsze znaczenie - był tak
charakterystycznym dla ludzi zachodu strachem przed PEŁNIĄ. Nazwanie
związane z zakończeniem stwarzania.

Ale jednocześnie było we mnie głębokie zrozumienie, iż w momencie
zakończenia przekroczę wszelkie bariery, nazwy, granice, będąc Pełnią będę
wszystkim, będę więc "niespłodzony i niepłodzący", będę wymykał się poza
wszelkie ograniczenia... ale właśnie ten pierwszy krok wymagał konieczności
ograniczenia się poprzez identyfikacje z czymś większym ode mnie.
Może zresztą myliłem się, może właśnie nazwanie było ograniczeniem, które
nie pozwalało mi stać się Pełnią. I znowu wróciłem do głównego problemu,
jakim był ów lęk przed Całością. Czemu więc bałem się?
Dawid przerwał ciszę.
- Heyoka.
- Co?
- Nic, mówię tylko, że ty Edi jesteś heyoka - przyjaciel popatrzył na mnie -
to tacy, którzy robią wszystko na odwrót.
- Jak ten Indianin z "Małego Wielkiego Człowieka", co jeździł tyłem do
przodu na koniu, mył się w piasku, a suszył w rzece?
- Tak, on też był heyoka. Ale tak naprawdę heyoka oznacza kogoś, kto jest
lustrem dla innych, kto rozśmiesza, niszczy, pokazuje. Heyoka to bardzo
silny medicine. Ten medicine zmusza innych do zadawania sobie pytań.
- Pytań?
- Tak, takich jak na przykład to: "Może to ja, a nie ten heyoka żyję , może
to ja czynię moje życie szaleństwem?"

Za:
http://www.swiatpodrozy.pl/a.php?id=955