BOMBY W PARYŻU

Od kilku tygodni wybuchały w Paryżu bomby. Jedna za
drugą. To tu, to tam. Życie niby się toczy normalnym trybem:
musimy pracować, podróżować, wysyłamy dzieci do szkoły, ale
psychoza strachu narasta. Wpadamy w panikę, gdy ktoś się
spóźnił czy nie stawił się na umówione spotkanie. Tak działa
terror. Zaczynają śmiertelnie bać się o siebie i swoich
bliskich najnormalniejsi, bogu ducha winni ludzie.
Terroryzm nie jest niestety typowy wyłącznie dla Francji.
Ta krwawa hydra podnosi łeb w rożnych miejscach naszego
zwariowanego świata. Chociaż bez wątpienia czarna seria
wybuchów bombowych w paryskim metrze w drugiej połowie 96 roku
była wyjątkowo mordercza i zebrała straszliwe żniwo.
Pamiętam, jak będąc zmuszona do korzystania z metra w tym
okresie, za każdym razem niemal z nadludzkim wysiłkiem woli
przełamywałam paraliżujący, jednoznaczny, najzwyczajniejszy
strach. Poczucie totalnego zagrożenia to mocna sprawa. Ludzie
wchodzili na perony jak na ścięcie, nawet już nie ukrywali
płochliwych spojrzeń i kontrolnego szperania pod ławkami w
poszukiwaniu śmiercionośnego ładunku. Każde zwolnienie pociągu
czy niespodziewane przyciemnienie światła w wagonach wywoływało
zamieszanie lub nawet panikę. Co i rusz wybuchał jakiś fałszywy
alarm.
Nikogo nie uspokajała nieprawdopodobnie zaostrzona
kontrola policji i wojska, a ostrzegające megafonowe komunikaty
rozbrzmiewające zewsząd jeszcze tylko nasilały zgrozę.
Pasażerowie wsiadali do metra z minami stracenców niezasłużenie
wstępujących na szafot. Była w tym rezygnacja, bezsilność i
niemy bunt.
Strach był silniejszy niż wszystko. Nie pomagało
przywoływanie rozsądku czy uciekanie się do matematycznych
racji rachunku prawdopodobieństwa. Wszyscy bez wyjątku czuli
się zagrożeni i wystawieni na grożącą eksplozję. Po raz
pierwszy doświadczyłam na własnej skórze, czym jest psychoza
tłumu.
Ktoś mądry kiedyś powiedział, że największym zagrożeniem
dla człowieka jest drugi człowiek. Strach pomyśleć, ile w tym
gorzkiej, okrutnej prawdy. Terroryzm obrany przez niektóre
ugrupowania religijne czy polityczne jako forma wymuszania
swych żądań to prawdziwie szatański aspekt człowieczej
inwencji, fanatyzmu i okrucieństwa. Toteż z drugiej strony znów
tylko człowiek, tym razem ze swoim instynktem samoobrony i
chęcią przetrwania a także z poczuciem humanitarnej prawości,
może takim bratobójczym działaniom położyć kres. W co gorąco
wierzę i na co niecierpliwie czekam.




Magdalena Nawrocka
www.geocities.com/magdanawrocka












--
Archiwum grupy: http://niusy.onet.pl/pl.sci.psychologia