Świadomość określa nasze istnienie i rzeczywistość. Ale w jaki sposób mózg
generuje myśli i uczucia?

Większość wyjaśnień przedstawia mózg jako komputer złożony z komórek nerwowych
(neuronów) oraz ich połączeń synaptycznych działających jak proste przekaźniki,
które oddziałują w złożony sposób.

Według tej teorii świadomość przejawia się jako zespół złożonych interakcji
między neuronami. Jednak to podejście nie wyjaśnia, dlaczego posiadamy uczucia,
świadomość i "życie wewnętrzne". Tak więc nie wiemy, w jaki sposób mózg tworzy
świadomość.

Nie wiemy również, czy nasze świadome postrzeganie dokładnie odzwierciedla świat
zewnętrzny, lub jeśli wszyscy podobnie go odbierają, co w takim razie wykracza
poza nasze umysły? W rzeczywistości, fundamentalna natura rzeczywistości
pozostaje tajemnicza tak jak mechanizm naszego świadomego postrzegania.

Rzeczywistość wydaje się być opisana przez dwa zbiory praw. W naszym codziennym
świecie, fizyka Newtona i Maxwella dokładnie i logicznie przewiduje zachowanie
obiektów i energii. Jednak w bardzo małej skali (np. atomów i cząsteczek
sub-atmowych), działają z pozoru dziwne i paradoksalne prawa mechaniki
kwantowej. Na przykład w świecie kwantowym, cząsteczki mogą znajdować się
równocześnie w wielu miejscach w tym samym czasie (superpozycja kwantowa). Także
cząsteczki które dzieli pewna odległość mogą być ze sobą ściśle powiązane
(splątanie nielokalne) i połączone wspólnymi jednostkami (splątanie Bosego
Einsteina).

Mimo naszego słabego zrozumienia, te dziwne właściwości wykorzystuje się w
obliczeniach kwantowych i innych formach informacyjnej technologii kwantowej
(np. kryptografii kwantowej czy teleportacji kwantowej), które mogą
zrewolucjonizować naukę.

Komputery kwantowe różnią sią od zwykłych komputerów, które reprezentują
informacje np. binarne bity 1 i 0. W komputerach kwantowych informacje mogą być
reprezentowane jednocześnie przez superpozycję kwantową, zarówno 1 jak i 0 (bity
kwantowe lub "qubity")! W superpozycji, interakcje/obliczenia qubitów z innymi
qubitami odbywają się za sprawą splątania nielokalnego. Ostatecznie każdy kubit
"wypada" ze swej kwantowej schizofrenii i nie wybiera 1 albo 0 jako swej
klasycznej formy. Ponieważ kwantowe interakcje pomiędzy qubitami w pobliżu
nieskończonej równoległości, komputery kwantowe mają potencjalnie ogromną
przewagę nad konwencjonalnymi komputerami, przynajmniej w niektórych zastosowaniach.

Ale dlaczego istnieją dwie odrębne rzeczywistości i jak są one powiązane?
Granica między światem kwantowym i klasycznym jest niejasna, a przejście
pomiędzy nimi jest często określane jako obniżenie stanów kwantowych, załamanie
funkcji falowej lub dekoherencji. Choć efekty kwantowe występują zwykle w małej
skali nie ma widocznego przejścia lub granicy ze względu na wielkość i skalę,
nie ma też jednoznacznych powodów dla których duże obiekty nie mogły być w
superpozycji.

Początkowe eksperymenty kwantowe związane z superpozycją kwantową w odniesieniu
do świadomości doprowadziły naukowców do tak zwanej "interpretacji
Kopenhaskiej", duński naukowiec Nils Bohr jest zwolennikiem tej szkoły.
Interpretacja Kopenhaska umieszcza świadomość poza fizyką!

Aby zilustrować głupotę tego pomysłu, Erwin Schrödinger w 1935 roku sformułował
swój słynny eksperyment myślowy obecnie znany jako "Kot Schrödingera". Wyobraź
sobie kota w pudełku. Poza pudełkiem superpozycja kwantowa jest połączona z
trucizną wewnątrz pudełka. Według interpretacji Kopenhaskiej trucizna będzie
zarówno uwolniona i nieuwolniona, a kot będzie zarówno żywy jak i martwy do
czasu gdy pudełko zostałoby otwarte. Tylko w tej chwili kot jest zarówno martwy
i żywy. Wyniki eksperymentu Schrödingera pokazują, jak absurdalna była
interpretacja Kopenhaska, jednak do dnia dzisiejszego nie ma sposobu na
wyjaśnienie odizolowanej superpozycji kwantowej.
Eksperymenty wydają się także nie pokazywać kiedy w superpozycji kwantowej
dochodzi do redukcji/zapaści, zwłaszcza że według klasycznych teorii w różnych
możliwych stanach superpozycja kwantowa była przypadkowa. Domniemanie to nie
podobało się Einsteinowi: "Bóg nie gra w kości z wszechświatem".

Istnieje kilka nowoczesnych interpretacji redukcji stanów kwantowych, czy
"załamania funkcji falowej":

1. Utrzymująca się interpretacja Kopenhaska (pomiar lub świadoma obserwacja
załamania funkcji falowej), która jest zgodna z "pozytywistyczną" filozofią
umysłu, w którym buduje rzeczywistość. Interpretacja Kopenhaska wynosi
świadomość poza fizykę, ale nie stanowi podstawy rzeczywistości, a jedynie
wyliczenia z eksperymentów.

2. Teoria "wielu światów" czy "wielu umysłów" wysunięta przez Hugh Everetta
zakłada, że każda superpozycja jest wzmacniana, co prowadzi do odgałęzienia
nowego świata i świadomego obserwatora, w jednym wszechświecie kot jest martwy,
a w innym żywy. Nie ma tu żadnych ograniczeń, jest jednak wymagana
nieskończoność rzeczywistości (lub świadomego umysłu).

3. W innej interpretacji, wysuniętej przez Davida Bohma, obiekty mają zarówno
własności cząsteczek jak i fali (bez ukrytych zmiennych lokalnych i potencjałów
kwantowych), która działa na cząsteczki i przewodniki. Podejście Bohma pokazuje,
że świat kwantowy może istnieć niezależnie od ludzkiego umysłu, który oferuje
"realistyczną" alternatywę dla "pozytywistycznej" Bohma.

Brytyjski fizyk-matematyk Sir Roger Penrose proponuje, aby każdej superpozycji
odpowiadało rozwidlenie/separacja wszechświata w jego najbardziej podstawowym
poziomie (kwantowej grawitacji, lub podstawie geometrii czasoprzestrzeni w skali
Plancka). Jednak zgodnie z teorią Penrose separacja wszechświata na jego
najbardziej fundamentalnym poziomie jest niestabilna i spontanicznie się zapada
ze względu na cel, nieodłączną cechę geometrii czasoprzestrzeni ("cel
redukcji"). Ponadto im większa superpozycja tym szybciej się zmniejsza. Na
przykład pojedyncze elektrony w superpozycji ulegają kolapsowi dopiero po 10
milionach lat; natomiast w przypadku jednego kilograma materii ten czas wynosi
10 - 37 sekund. Wniosek Penrose'a jest obecnie testowany eksperymentalnie.

W 1989 roku Penrose zaproponował, że oddziaływania wynikające z niniejszej
grawitacji kwantowej nie są przypadkowe, ale osadzone w skali Plancka,
podstawowym poziomem wszechświata. Ponadto ten rodzaj braku losowego wyboru
(nieobliczalności) jest charakterystyczny dla wyborów dokonywanych przez
świadomość. Ludzkie myśli bardzo różnią się od klasycznych komputerów. Książka
Penrose'a była potrzegana jako policzek dla zwolenników sztucznej inteligencji
(AI), którzy twierdzili, że świadomość komputerów można rozwijać poprzez
symulację neuronów synaptycznych.

Jeśli spojrzymy wgłąb pantofelka i innych komórkowców, zobaczymy bardzo
uporządkowane sieci (cytoszkielet) złożone z mikrotubul i innych niktkowatych
struktur, które organizują pracę komórek. Bodźce zmysłowe i ruchowe pantofelka,
podział komórek (mitoza), wzrost komórek, formowanie się synaps i wszystkie inne
procesy są realizowane przez mikrotubuliny - walcowate polimery białka tubulin
ułożone w sześciokątne siatki posiadające cylindryczne ściany.

Przez dwadzieścia lat studiowałem jak mikrotubuliny mogą przetwarzać informacje,
działając jak komputery. W latach 80-tych XX ubiegłego wieku ja i moi koledzy
Rich Watt, Steen Rasmussen i innymi zasugerowaliśmy, że wspólne interakcje wśród
podjednostek tubulin spełniają rolę "automatów komórkowych" w skali
molekularnej. Nasza praca wykazała, że tubuliny przechodząc w mikrotubuliny mają
potencjalnie taką samą zdolność do przetwarzania informacji w każdej komórce
nerwowej w mózgu na poziomie synaptycznym. Ale ogromny wzrost klasycznego
przetwarzania informacji nie pomoże w tajemniczych kwestiach świadomości.

Jednakże mikrotubuliny wydawały się być doskonałymi kandydatami na komputery
kwantowe których szukał Penrose. Jak stwierdza tubuliny są kontrolowane przez
wewnętrzne siły mechaniki kwantowej (siły Van der Waalsa ), mogą one istnieć w
superpozycji kwantowej wielorakich stanów (bitów kwantowych, albo qubitów) i
mikrotubule mogą być postrzegane jako komputery kwantowe w organizacji komórkowej.

Świadomość jest więc ciągiem dyskretnych zdarzeń, wynikających z przemian fazy
1) pojedynczej spójnej superpozycji kwantowej ( w tym stanów kwantowych
mikrotubuli które są izolowane przez żelowe aktyny), oraz 2) klasycznego
wejścia/wyjścia w którym mikrotubule przekazują informacje z nieświadomej części
mózgu, systemu nerwowego i świata zewnętrznego. Fazy przemian odpowiadają
neurofizjologii mózgu, np. znane "40Hz" drgań gamma EEG.

Dostęp do uczuć i świadomych doświadczeń uzyskujemy dzięki filozoficznej
pan-protofizyce w której składniki świadomych doświadczeń są ograniczone do
minimum, fundamentalnymi jednostkami osadzonymi w skali Plancka z fundamentalną
geometrią czasoprzestrzenną. Nasza propozycja jest zgodna z filozofią A. N.
Whiteheada który zaproponował by, świadomość była ciągiem "okazji doświadczeń"
następujących w "podstawowym polu proto-fizycznych doświadczeń".

Stąd nieskończenie malutka skala Plancka, opisana według pętli ciężkości
kwantowej, teorii sznurka etc. jest autentycznym matrycą która skonfigurowana
daje początek świadomemu doświadczeniu (i wszystkiemu innemu).

Ogromna większość aktywności mózgu zachodzi w sposób nieświadomy; świadomość
jest "wierzchołkiem góry lodowej" . Jednak niesprecyzowane rejony mózgu stanowią
ostoję świadomości. Komórki nerwowe mogą być nieświadome w jednym momencie i
wspierać świadome doświadczenia w następnym. Dla tej transformacji
zaproponowaliśmy teorię Orch OR. Oznacza to, że wcześniejsze świadome działania,
w tym podświadomość Freuda i nasze marzenia manifestują się jako informacje
kwantowe, np. schizofreniczne superpozycje wielu możliwości. Dziwaczna natura
świata snów została opisana (Matte Blanco, 1971) następująco: "gdzie panuje
paradoks i coś przeciwnego łączy się w podobieństwa". Jest to również trafny
opis świata kwantowego.

Dlatego sądzimy, że świadomość jest wewnętrznym procesem przetwarzania
informacji na krawędzi między światem kwantowym a klasycznym światem i związkiem
pomiędzy biologicznymi systemami a fundamentalnym poziomem wszechświata. Orch OR
jest zgodne nie tylko z neurobiologią i fizyką, ale i duchowymi tradycjami
takimi jak Buddyzm, Buddyzm i Kabałą.

Świadomość może występować jedynie w bardzo szczególnych okolicznościach:
superpozycja kwantowa musi być odizolowana od środowiskowej dekoherencji
wystarczająco długo aby osiągnąć próg dla Penrose OR. Aktywność neuronów w mózgu
występuje zwykle w skali czasu rzędku kilkudziesięciu do kilkuset milisekund,
wymaga izolacji superpozycji z mikrotubulami zajmującymi tysiące komórek
nerwowych. Proste organizmy komórkowe mogą być świadome, ale wymagają dłuższych
okresów odizolowanej superpozycji i dlatego rzadko przejawiają świadomość.
Podczas gdy my możemy mieć 40 świadomych momentów na sekudę, prosty robak może
mieć zaledwie jeden świadomy moment na minutę (i znacznie mniejszą intensywność
niż przejawy naszej świadomości).

OR może także występować w kosmologicznych sytuacjach, takich jak gigantyczne
zagęszczenie Bosego Einsteina w gwiazdach neutronowych. Według naszej definicji,
takie zdarzenia mogłoby być świadome, ale nie możemy tego dowieść (OR bez Orch).
Astrofizyk Paola Zizzi zasugerował, że rozszerzanie wszechświata w okresie
Wielkiego Wybuchu reprezentuje superpozycję kwantową w początkach wszechświata,
która została zakończona przez OR. Stąd w chwili narodzin wszechświat miał okres
ogromnej świadomości ("Big Wow") - makrokosmos naszych świadomych indywidualnych
mikrokosmosów.

Pracuję jako lekarz anestezjolog i rutynowo odbieram i przywracam świadomość
moim pacjentom. Środek znieczulający wydziela gaz który dostaje się przez płuca
do krwi i mózgu gdzie wewnętrz gdzie zlokalizowane są małe kieszenie niektórych
neuronów białek. Białka które odpowiadają za znieczulenie/utratę świadomości
obejmują tubuliny jak również inne błony białkowych receptorów. Maleńkie
kieszenie intraprotein łączą się z pewnymi obszarami, w których dynamika białek
jest kontrolowana przez siły kwantowe, zwane siłami Van der Waalsa Londona. W
przeciwieństwie do jakichkolwiek innych leków, środki znieczulające najwyraźniej
zapobiegają\osłabiają siły Londona, których łączna spójność jest niezbędna do
zaistnienia świadomości.

Pomimo ostrej krytyki ze strony naukowego, matematycznego i filozoficznego
establishmentu Orch OR pozostaje teorią, a może tylko kompletnym modelem w
pełnym tego słowa znaczeniu zdolnym zająć się tajemniczymi cechami świadomości i
dostarczyć teorie możliwe do przetestowania. Najnowsze dowody wskazują, że
niektóre formy kwantowych procesów z udziałem cząsteczek organicznych są
wzmocnione przez wzrost temperatury, co sugeruje, że dekoherencja nie może być
poważnym problemem.

Wielu postrzega pojęcie świadomości kwantowej (w szczególności Orch OR), jako
mało prawdopodobne. Ale ja widzę to jako „punkt na horyzoncie”,
paradygmat który
ostatecznie zdominuje naszą ocenę mózgu, umysłu i rzeczywistości. Jest to jedyne
podejście, które wydaje się zdolne do rozwiązania wszystkiego. Ponadto
połączenie z podstawową rzeczywistością Platona stanowi naukową drogę do duchowości.

Źródło: http://quantum-mind.org/overview.html
Tłumaczenie: http://www.ipi-x.eu/readarticle.php?article_id=224

Więcej o teorii Orch OR: http://en.wikipedia.org/wiki/Orch-OR

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl